31. desember 2007 - II - Fyrirsagnir

Þegar ég vaknaði eftir hádegið, skreiddist fram og fór að rýna gleraugnalaus á skjá tölvunnar minnar blöstu eftirfarandi fyrirsagnir Morgunblaðsvefjarins við mér í réttri röð:

-o-

ENGAR ÁRAMÓTABRENNUR Í REYKJAVÍK

-o-

ENGIN ÁRAMÓTABRENNA Í STYKKISHÓLMI

-o-

BOÐAÐ TIL MÓTMÆLA

-o-

Ha, er ástandið virkilega orðið svona slæmt? Gerir fólk sér ekki grein fyrir hættunni af eldinum í hávaðaroki að það fari að mótmæla útaf einhverjum vesælum áramótabrennum? Ég setti upp gleraugun og sá þá fréttirnar betur og létti stórum.

Með þessum orðum óska ég öllum Íslendingum gleðilegs árs og friðar og set ekkert meira inn á netið fyrr en á næsta ári sem hefst á miðnætti. Hvort færslan verði strax eftir miðnættið eða í heilsuleysi morgundagsins skal ósagt látið að sinni.

En munið bara að ganga hægt um gleðinnar dyr.

-----oOo-----

Svo ítreka ég að enn er ekki kominn gestur númer 100.000 á Blogspot.

31. desember 2007 - Samantekt ársins 2007

Áður en ég hef skrifin langar mig til að þakka góðar kveðjur sem ég fékk frá fjölda fólks á afmælinu mínu.

-----oOo-----

Á þessum tímamótum sem áramótum er sjálfsagt mál og gott að horfa um öxl og fara í naflaskoðun og velta því fyrir sér hvað fór vel og hvað fór illa á árinu sem er að líða. Ekki er ætlunin með þessum pistli að spá fyrir um framtíðina enda nóg að gera slíkt á nýju ári, en reyna þess í stað að meta árangur síðustu 365 daga.

Mér tókst að komast úr stjórn Ættfræðifélagsins á árinu sem er að líða. Ég hefi þó unnið nokkuð að samnorrænum málefnum innan félagsins, en lítið komið að öðrum málum. Þess í stað fóru fyrstu mánuðir ársins í vinnu við undirbúning að stofnun félagsins Trans-Ísland en um leið gætti ég þess að vera utan stjórnar er fyrsta formlega stjórn félagsins var kosin á aðalfundi þess í apríl. Ætlunin var sú að halda mig einvörðungu að stjórnarstörfum í Transgender Europe, en þar brást mér bogalistin með því að ég þurfti að greiða allan kostnað við ferðir úr eigin vasa og því urðu setnir stjórnarfundir færri en ég hefði kosið.

Ég skipti ekki um bíl á árinu. Sá gamli dugði allt árið og mun vonandi duga eitt ár enn. Ég er þó farin að láta mig dreyma um nýjan bíl. Kannski ég láti slíkan lúxus eftir mér á árinu 2009, varla fyrr.

Þá var ég dugleg að ganga á fjöll fyrrihluta sumars, fór nokkrum sinnum á Esjuna og Vífilsfell og einu sinni á Akrafjall og Hengil. Þegar ég var loksins að komast í gott form fór að rigna og ég ákvað að bíða af mér rigninguna. Síðan eru liðnir margir mánuðir og enn rignir og ég fitna bara eins og púkinn á fjósbitanum.

Það fjölgaði um einn erfingja á árinu og farið í þrjár jarðarfarir, en að auki kom ég mér hjá því að mæta í tvær þótt hinir látnu hefðu átt betra skilið.

Sjálfsævisagan sem átti að verða metsölubók ársins er enn óútgefin, en peningarnir sem áttu að notast til að endurnýja fataskápa heimilisins fóru í sameign hússins, endurnýjun á þvottahúsi, lagfæringar á rafmagni í sameign og nýjar skotheldar hurðir inn í íbúðirnar. Fátt annað skeði á persónulega sviðinu.

Það voru haldnar alþingiskosningar á árinu eins og ég hafði spáð. Sömuleiðis hafði ég spáð því að Framsóknarflokkurinn myndi ekki þurrkast út í kosningunum og sú spá stóðst einnig. Silvía Nótt vann ekki Júróvisjón fremur venju, en loks erum við komin með sigurlag sem mun vinna í vor.

Af öðrum málum er þess helst að geta að Michael Schumacher hélt áfram að vera hættur í góðakstri og get ég nú hætt að horfa á kappakstur með góðri samvisku. Þá situr Halifaxhreppur áfram í kvenfélagsdeildinni en Sameining Mannshestahrepps vann sig upp um eina deild enn á árinu sem er að líða.

Hundur ársins heitir Lúkas og bloggari ársins heitir Bolur Bolsson. Það hafa margir reynt að komast í bolinn hans í haust en engum tekist það með sóma. Þó skilst mér að einhver Gerður sé sú sem helst kemst með tærnar þar sem hann hafði hælana þessa viku sem Bolur Bolsson skemmti sér á Moggabloggi á kostnað Moggabloggaranna sjálfra. Samt finnst mér Gerður ekki eins skemmtileg og Bolurinn enda drakk hann Carlsberg í morgunmat.

Ég læt þetta nægja að sinni og minni á nýjársloforðin, en ég mun afhjúpa mín að kvöldi nýjársdags.

-----oOo-----

Hver verður númer 100.000 á Blogspotinu mínu?

30. desember 2007 - Um fýrverkerí og aðra óáran!

Þrátt fyrir fulla samstöðu mína með björgunarsveitum, verð ég seint talin mikil áhugamanneskja um flugelda og önnur fýrverkerí.

Mér er þó sérstaklega í nöp við svokallaðar skottertur sem lagðar eru á jörðina og þegar kveikt er í þeim, kemur mikil reykmengun af þeim og svo sjást nokkur ljós skjótast upp úr reykmökknum og springa svo með háum hvelli. Þegar líður að miðnætti á gamlárskvöld verður mengunin slík af þessum skottertum og blysum að ekki sést lengur handa sinna skil og ef staðið er á hæð ofan við borgina, sést ekkert nema reykur og svo einn og einn flugeldur sem skýst upp úr reykjarkófinu og springur.

Þegar haft er í huga að ég er nýbúin að eyða stórfé í jólagjafir hefi ég ekki efni á skottertum eða flugeldum og því eru góð ráð dýr ef ég vil ekki vera minni en nágrannarnir og tómhent úti í garði á miðnætti á gamlárskvöld get ég ekki staðið. Ég tek þá fram grillkveikjarann minn, rölti út í garð og stilli mér upp við hliðina á einhverjum nágrannanum og býðst til að hjálpa honum að kveikja í draslinu, lána honum kveikjarann og fæ jafnvel að kveikja í einum og einum flugeld. Það gefur alveg sömu ánægjuna og ef ég hefði sjálf keypt þessa flugelda, bara miklu ódýrara.

-----oOo-----

Eins og flestum Íslendingum ætti að vera kunnugt, er dagurinn í dag mikill merkisdagur fyrir margra hluta sakir, ekki einungis vegna þess að Saddam nokkur Hussein var hengdur þennan dag fyrir ári síðan. Svei mér ef Raspútín nokkur var ekki líka drepinn þennan merkisdag. Þannig á allnokkur hópur fólks afmæli í dag.

Mig langar til að óska öllum afmælisbörnum dagsins til hamingju með daginn, þar á meðal Tracey Ullman söngkonu, Öddu Báru Sigfúsdóttur veðurfræðingi, Tiger Woods kylfuslagara, Ben Johnson hlaupagarp, Títusi Rómarkeisara, mér, Patti Smith söngkonu og öpunum í the Monkees, þeim Michael Nesmith og Davy Jones. Síðast en ekki síst má ekki gleyma Albert frænda hjá Hitaveitu Suðurnesja og Rannveigu konu hans sem bæði eiga afmæli í dag.

29. desember 2007 - Ísland eða Írland?

Ég fékk bréf með póstinum í gær. Það þykir kannski ekkert merkilegt á þessum tímum jóla og nýjársóska, en þetta bréf var í plasti og kom frá Írlandi.

“Jæja, er nú að koma jólakveðja frá Philippu vinkonu minni í Dublin,” hugsaði ég með mér og opnaði bréfið.

Bréfið var ekki frá Philippu. Það hafði verið sent til mín frá Nýja-Sjálandi eftir miðjan nóvember, en póstþjónustan á Nýja-Sjálandi augljóslega ruglað Íslandi saman við Írland og því sent bréfið þangað. Írarnir frændur vorir vissu ekki um neina Reykjavík á Írlandi og því sendu þeir bréfið áfram rétta leið á ætlaðan ákvörðunarstað. Eitthvað voru umbúðirnar orðnar ræfilslegar eftir rúmlega mánaðarvolk um heiminn, en innihaldið skilaði sér óskemmt í hús.

Ég vona að bókin sem ég pantaði mér frá Danmörku nokkru fyrir jól hafi ekki lent í viðlíka hremmingum.

-----oOo-----

P.s. Ég er að velta einu fyrir mér. Eitt leikhúsið frumsýndi páskaleikritið sitt á föstudagskvöldið. Er það ekki dálítið snemmt að sýna Jesus Christ Superstar á jólunum? Mér finnst það vera eins og að flytja Heims um ból í júlí.

28. desember 2007 - II - KáErr skal hann heita!

Nei, það er ekki búið að ákveða nafn á nýfæddan sonarson minn og þótt hann eigi heima í námunda við KR-heimilið, efast ég um stuðning foreldra hans við Knattspyrnufélag Reykjavíkur.

Ungt par í Stokkhólmi, bæði miklir aðdáendur íþróttafélagsins Hammarby, eignaðist son fyrir einu og hálfu ári síðan og var ákveðið að drengurinn skyldi bera gælunafn íþróttafélagsins og var því nefndur Bajen. En að skíra drenginn þessu nafni kom ekki til mála að mati yfirvalda. Bajen er ekki gott og gilt sænskt nafn og því var nafninu hafnað. Foreldrarnir, Eva Holmberg og Pär Enqvist, sættu sig ekki við þennan úrskurð og kærðu höfnunina til länsrätten sem nú hefur fellt þann dóm að drengurinn skuli fá að heita Bajen til heiðurs uppáhaldsíþróttafélaginu.

Nú heitir drengurinn sínu fulla nafni, William Bajen Erik Enqvist.

http://www.dn.se/DNet/jsp/polopoly.jsp?d=554&a=728535

28. desember 2007 - Fljótir að finna sökudólga!

Líkið af Benazir Bhutto var ekki orðið kalt þegar stjórnvöld í Hvíta húsinu í Washington töldu sig finna líkindi milli aðgerða Al Kaida og morðsins á Benazir Bhutto þótt þeir vildu ekki fullyrða neitt að svo stöddu.

Það er eðlilegt. Nánast allir heimsbúar vita að verstu óvinir stjórnarinnar í Washington eru Al Kaida, þótt stjórnin þar vestra viti ekki einu sinni hvað Al Kaida er. Því sjá þeir Al Kaida í hverju horni og allsstaðar þar sem hryðjuverk eru unnin.

11. mars 2004 tókst múslímskum hryðjuverkamönnum að myrða nærri 200 manns í Madrid. Lík hinna myrtu voru heldur ekki kólnuð þegar þáverandi stjórnvöld á Spáni kváðu úr um að ETA, aðskilnaðarsamtök Baska hefðu verið þar að verki, en ETA eru verstu óvinir spænskra stjórnvalda. Þessi fljótfærni Aznars og félaga kostuðu sennilega stjórnina í Madrid stólana í kosningunum nokkrum dögum seinna.

Það er ekki mitt að kveða úr um það, hver myrti Benazir Bhutto. Margt styður þá tilgátu að Musharraf forseti og vinur Bandaríkjanna hafi staðið að baki ódæðinu, en það þarf ekki að vera. Benazir Bhutto stóð fyrir hægfara umbótastefnu í Pakistan, ákaflega hægfara, en samt ákveðinni þróun í áttina til frelsis borgaranna í landi þar sem konur eru álíka mikils metnar og búpeningurinn, þó án þess að megi leiða þær til slátrunar. Því er hægt að rökstyðja þá kenningu að talíbanar eða stuðningsmenn þeirra hafi myrt Bhutto, en um leið verður að hafa í huga að Musharraf þurfti svo sannarlega að óttast áhrifamátt og vinsældir hennar meðal alþýðu landsins.

Hin ákveðna kenning stjórnarherranna í Washington er fyrir bragðið álíka gáfuleg og kenning Aznars og félaga í mars 2004. Um leið vil ég votta pakistönsku þjóðinni samúð mína vegna fráfalls mikilhæfs leiðtoga.

27. desember 2007 - Það var svo erfitt...

...að vakna að morgni annars í jólum og staulast í vinnuna. Ekki var það vegna þynnku því ég hafði ekkert smakkað á jóladag annað en góðan mat og drukkið malt og appelsín með matnum. Eins gott að vaktin var róleg.

Áður en dagurinn var allur, hafði ég þó afrekað að sinna vaktinni skammlaust, lesa heila bók (þunna), sjá þriggja tíma kvikmynd með öðru auganu (mér finnst ég hafa séð hana áður) og fara í heitt og gott bað áður en blogg dagsins var skrifað.

Ég vona samt að heilsan sé ekki að versna, enda margir góðir dagar framundan áður en kemur að niðurrifi jólaljósa í grámósku janúarmánaðar.

26. desember 2007 - Jólaboð

Ég fór í jólaboð til sonar míns og tengdadóttur og sonarsonar á jóladagskvöld. Enn ein þung máltíðin.

Ég finn orðið hve svona þungur matur dregur úr manni máttinn. Ég svaf til hádegis á jóladagsmorguininn og verð að setja þessa færslu inn snemma því rúmið kallar löngu fyrir miðnættið, enda vinnudagur framundan.

Það sótti syfja á fleiri en mig á jóladagskvöld. Meðfylgjandi mynd er af ungum herramanni rétt í þann mund sem hann sveif inn í draumalandið.

25. desember 2007 - Jólin

Einasta kvöld ársins sem ég reyni alltaf að hlusta á Rás1 er aðfangadagskvöld jóla. Það bara tilheyrir. Ég get ekki hugsað mér að missa af jólamessunni í dómkirkjunni og svo hefi ég aldrei getað horft á sjónvarp á þessu kvöldi. Þessvegna sátum ég og kisurnar og hlustuðum á tvo presta og heilan dómkirkjukór kyrja messu með mikilli andakt.

Kisurnar fengu hinsvegar ekki það sama og ég að borða. Reyndar skil ég ekki í Tárhildi þegar hún kemst í fisk. Hún étur af slíkri græðgi að hún ælir á endanum. Það þýðir ekkert að reyna að skammta henni því þá étur hún bara frá henni systur sinni.

Eftir að hafa skroppið í stutt jólaboð var hafist handa við að lesa á jólakort og taka upp jólagjafir. Á einu jólakortinu var heimboð í áramótamótagleði. Takk, ég þigg boðið. Á einni jólagjöfinni var áprentuð áminning þar sem vitnað var í orð Gurríar vinkonu þar sem segir: “....vel skrifuð og einlæg bók sem segir blákaldan sannleikann á hnitmiðaðan hátt.” Jólagjöfin er samt ekki frá Gurrí heldur dóttur minni.

Með þessum orðum óska ég öllum guðs blessunar og áframhaldandi gleðilegra jóla

24. desember 2007 - Friðargangan 2007

Ég rölti niður Laugaveginn á Þorláksmessu í friðargöngu ársins. Slíkt þykir ekki merkilegt þegar ég á í hlut því ég hefi mætt reglulega undanfarin ár. Um leið hefi ég veitt því athygli að gömlu góðu byltingarsinnunum fer fækkandi á meðan yngri friðarsinnum fer fjölgandi. Kannski ber bara minna á byltingarsinnunum þótt þeir séu orðnir öllu íturvaxnari en 1968.

Þegar friðargangan er orðin jafnfjölmenn og nú á sér stað, má spyrja sig þess hvort opin friðarkerti séu ekki að verða friðarspillir á þeirri hátíðarstundu sem friðargangan er? Ég þurfti sífellt að vera á varðbergi gagnvart fólki sem var að sveifla kertunum sínum og halda mig eins fjarri þeim og kostur var. Ég hitti gamlan bekkjarbróður minn úr Gaggó, sjálfan Árna Pétur Guðjónsson leikara; gortaði hann yfir því að hafa ekki fengið á sig eina einustu vaxslettu í þetta sinn, annað en í fyrra og árið áður. Tveimur mínútum síðar hafði hann fengið væna slettu af kertavaxi á fötin sín.

-----oOo-----

Svo fá allir bloggvinir mínir og hinir líka sem ennþá nenna að lesa bloggið mitt, bestu óskir um gleðileg jól.

23. desember 2007 - Gengur vel að jólast

Ég skrapp í bæinn á laugardag og keypti níu jólagjafir á einum klukkutíma og þá eru eftir tvær. Síðan skrapp ég í miðbæinn og ætlaði að hlusta á upplestur Ragnhildar og Guðjóns í Iðu, en þá hringdi síminn og mér boðið í kaffi og kökur suður í Hafnarfjörð. Sælkerinn ég gat auðvitað ekki staðist mátið og flýtti ég mér út í bíl og suðureftir.

Ferðin til Hafnarfjarðar gekk vel. Allir vinstrisinnarnir í umferðinni voru úti að aka og ég gat keyrt nánast hindrunarlaust á hægri akreininni alla leiðina en umferðin á vinstri akreinni var öllu hægari. Eftir gott atlæti í Hafnarfirði ók ég áleiðis heim, en kom við í Mjóddinni og ætlaði að kaupa jólagjöf númer tíu, en hún var uppseld. Um leið komst ég að því að Einar Már Guðmundsson rithöfundur er rétthendur eins og ég og Clinton og Leonardo da Vinci.

Síðan var farið heim að pakka jólagjöfum. Ekki lengi gert sem lítið er.

-----oOo-----

Það er svo í góðu lagi að nefna að friðargangan 2007 leggur af stað frá Hlemmi klukkan 18.00 á sunnudag og verður gengið niður Laugaveg að venju. Ef einhver skyldi ekki vera viss, þá er gengið nánast sömu leið og Gay Pride. Í framhaldi af friðargöngunni er tilvalið að njóta mannlífsins í miðbænum og kíkja inn á einn og annan samkomustað í leiðinni (til að pissa?). Sjálf mun ég reyna að kíkja inn á Næsta bar enda búin að margsvíkjast um að koma þar við í haust.

Ég á ekki von á því að sonur Davíðs verði í göngunni þótt skammt sé til jóla þar sem fagnað verður fæðingu eins niðja Davíðs.

22. desember 2007 - Þar brást vitið

Eins og fólk veit sem þekkir mig, hefi ég mikinn áhuga fyrir spurningakeppnum af ýmsu tagi og get látið öllum illum látum ef einhverjir bjánar svara einföldustu spurningum vitlaust eða út í hött.

Á föstudagskvöldið var spurningakeppni í sjónvarpinu og í lokin kom spurningin hvenær Mussólini hefði orðið forsætisráðherra Ítalíu. Liðið sem átti að svara, svaraði að sjálfsögðu út í hött og færðist þá svarrétturinn yfir til Garðbæinganna og þar greip túlípaninn spurninguna á lofti og sagði að það hefði verið nítjánhundruðtuttugu og eitthvað.

“Segðu bara 1923” öskraði ég á sjónvarpstækið mitt og Vilhjálmur fékk hugskeyti frá mér og nefndi árið 1923.
“YESSSSSSSSSSSSSSSSSSSS” öskraði ég á sjónvarpið mitt og barði í borðið svo kisurnar földu sig undir sófa.

“Nei það var vitlaust,” sögðu þá Simmi og Þóra, “það var 1922.”

Eins gott að ég var ekki látin taka þátt í þessari spurningakeppni.

21. desember 2007 - Hvert getum við hin farið?

Á fimmtudagskvöldið var sagt frá því í fréttum að pólskir verkamenn væru farnir í jólafrí heim til Kraká, búnir að fá yfir sig nóg af rigningu og roki hér uppi á Íslandi. Eitt augnablik fylltist ég öfund en ekki lengi.

Þetta haust hefur verið andstyggilegt í veðufarslegu tilliti, svo andstyggilegt að síðustu tvo dagana hefi ég fremur kosið að fara á bílnum í vinnuna þessa nokkur hundruð metra sem ferðin tekur, allt vegna rigningar og roks og til þess að sleppa því að skilja eftir mig rennblauta slóðina hvar sem komið er innanhúss. Hrafnhildur jólakisa hefur ávallt kosið að fara út á morgnanna en verið fljót að snúa við og kúrir nú undir sæng. Þá hafa stormarnir fremur verið metnir eftir fjölda handklæða til að þurrka upp innan við svaladyrnar en metrum á sekúndu eða vindstigum. Sjálf er ég farin að laumast til að kíkja á auglýsingar frá ferðaskrifstofum og flugfélögum vitandi að ég kemst ekkert, ef ekki vegna vinnu, þá vegna skorts á aurum.

Eins og svo oft áður læt ég hugann reika aftur í tímann, öll þau skipti sem ég var fjarri átthögunum á jólum, ýmist úti á sjó eða í höfnum erlendis, svo ekki sé talað um árin sem ég bjó í Svíþjóð sem var um leið einmanalegasti tíminn hjá mér þar í landi þrátt fyrir gott viðurværi að öðru leyti. Jólin í Svíþjóð voru bara ekki sama og jólin á Íslandi þar sem ættingjar og vinir þurftu að sætta sig við rok og rigningu.

Ég er hætt að öfunda Pólverjana sem voru að halda heim í jólafrí. Ég þarf ekkert að öfunda þá. Ég er heima hjá mér þessi jólin og er að auki í vaktafríi á aðfangadag og jóladag.

Það er ég sem er öfundsverð af hlutskipti mínu :)

20. desember 2007 - Jólalögin

Einhverju sinni á mínum yngri árum er legið var í höfn nærri New York skaust ég í bæinn að kaupa jólagjafir og eignaðist í leiðinni hljómkassettu með þeim Dolly Parton og Kenny Rodgers þar sem þau sungu saman jólalög. Ekki veitti af, því höfðum ekki heyrt í útvarpi öðruvísi en með skruðningum svo mánuðum skipti á meðan við vorum að sigla á milli Evrópu og Bandaríkjanna og kassettutækið því einasti möguleikinn á að geta hlustað á tónlist á ferðum okkar. Síðan þetta var, hefur þessi kassetta ávallt verið í uppáhaldi hjá mér.

Einstöku jólalög hafa oft komist nærri hjartanu þegar líður að jólum allt frá því Haukur söng um Sigga á síðum buxum og Sollu á bláum kjól, síðar Ómar með vísur um Gáttaþef og félaga. Á árunum um 1980 var það Ragga Gísla, en síðan man ég fá lög ef frá er talin kassettan með Dolly og Kenny. Að vísu er allnokkur fjöldi erlendra laga sem heillar mig, þá helst eldri jólalögin eins og White Christmas og lagið um hann Rúdolf. Þau lög minna mig þó fremur á verslunarferðir í erlendum stórborgum dagana fyrir jól. Það var svo löngu síðar og eftir að ég flutti heim aftur frá Svíþjóð, sem Borgardætur hrifu mig með söng sínum og er diskurinn þeirra jafnframt fyrsti geisladiskurinn sem ég eignast með jólalögum.

Á síðustu árum hefur svo Baggalútur átt aðventuna og jólalögin fyrir jólin auk þeirra sem áður er getið, en auk þeirra er texti lagsins Úti á sjó með áhöfninni á Kleifarberginu ávallt grípandi dagana fyrir jól.

Fyrir tveimur árum fannst mér kominn tími til að endurnýja kassettuna með Dolly og Kenny og varð ég fyrir vonbrigðum hvað eitt lag snerti. Heimsumból var horfið og í staðinn var komið eitthvert lag sem sem ég þekkti ekki.

19. desember 2007 - Búin að öllu - næstumþví...

Það er segin saga að þegar ég er búin að skrifa á öll jólakortin og merkja þau finnst mér eins og að jólin megi koma. Nú er ég tilbúin til að taka á móti jólasveinunum og jólakettinum og get spilað jólalögin með góðri samvisku.

Ég er búin að næstumþví öllu. Búin að snúa öllu við í stofunni, hengja upp jólaskrautið og skrifa á jólakortin. Nú á ég bara eftir að sækja jólatréð niður í kjallara, kaupa nokkrar jólagjafir, ryksuga stofuna og versla feitt kjöt og jólaöl. Nú get ég farið með góðri samvisku niður á Næstabar á Þorláksmessukvöld og fagnað lokum undirbúnings jólanna.

Það er kannski eitt og annað eftir, en ég og kisurnar höfum ekki áhyggjur af smámunum.

17. desember 2007 - Rjúpur, dúfur og heiðlóur

Einhverju sinni gekk sú saga í Reykjavík, að einhverntímann þegar lítið var um rjúpur á markaðnum, hefði ónefndur kaupmaður í Reykjavík keypt töluvert af dúfnarækt unglinga, slátrað dúfunum og reitt þær, látið þær hanga um sinn í kofa, örlítið kynt í krækiberjalyngi undir þeim og síðan selt þær sem rjúpur.

Ekki veit ég sannleikann í sögunni, en þarna er kannski komin lausnin á rjúpnaskortinum í Reykjavík fyrir þessi jólin. Úr því fólk getur ekki látið vera að éta þessa friðsömu fuglategund sem helst nærist á krækiberjum, skiptir þá einhverju máli hvaða friðardúfutegund verður fyrst fyrir barðinu á gráðugum villibráðarætunum?

Sjálf hefi ég aðeins einu sinni á ævinni étið rjúpur. Ekki þóttu mér þær neitt sérstakar á bragðið og tek flestan mannamat framyfir rjúpur og kæsta skötu á hátíðarborði. Þá er maður sömuleiðis laus við meltingartruflanir af því að kyngja höglunum.

Um leið má velta fyrir sér af hverju blessuð heiðlóan, þessi yndislegi vorboði okkar og þjóðargersemi, er ekki fremur étin á hátíðarborðinu en rjúpurnar, að minnsta kosti á meðan lítið er til af rjúpum.

16. desember 2007 - Breyttar jarðarfarir

Ég á í höndunum lítinn bækling upp á 12 síður auk kápunnar og var honum dreift við jarðarför Ingvars Gudmundson í Kanada í maí 2004. Í þessum bæklingi eru nokkur uppáhaldsljóð Ingvars sem leikin voru við jarðarförina, minningarorðin sem flutt voru á sex blaðsíðum, sálmarnir og nokkrar myndar frá hinum ýmsu tímum í ævi Ingvars og Pálínu konu hans, en þau voru alíslensk að ætterni þótt bæði væru fædd og uppalin i Kanada

Ég hefi veitt því athygli að nú er byrjað á að hverfa frá hinum gömlu, íhaldssömu og alltof sorglegu jarðarförum sem áður voru nánast algildar á Íslandi. Sumar jarðarfarir eru vissulega þess eðlis að sorgin ræður ríkjum, sérstaklega þegar fólki er kippt yfir landamæri lífs og dauða í blóma lífsins, en flestar eru þó til að minnast fólks sem kveður okkur að aflokinni langri ævi. Það er þó engin ástæða til að láta gamla sálma gegnumsýra hugann á efsta degi hins látna í stað þess að láta minninguna um hinn látna lifa áfram með okkur.

Nú er farið að örla á því að formálinn að minningargreinum er farinn að birtast í bæklingi sem dreift er við jarðarfarir. Það er vel og þá er ekki verra að hafa fleiri myndir af góðum stundum í lífi hins látna en þá sem birtist með dánartilkynningunni í Morgunblaðinu.

Þegar ég sá fyrst bæklinginn um Ingvar Gudmundson ákvað ég að geyma hann því þarna var komin jarðarför að mínu skapi þar sem hinn látni var í sviðsljósinu en ekki sálmarnir. Börnin mín vita svosem ágætlega hvaða lög á leika við jarðarförina mína, en ætli ég verði ekki sjálf að semja minningarorðin um mig. Það þekkir mig víst enginn betur en ég sjálf.

-----oOo-----

Í dag á afmæli Gylfi Pálsson sem oft var kallaður Pústmann í gamla daga. Hann getur því ekki lengur sagst vera 64. Megi hann lengi lifa og vil ég senda honum hamingjuóskir í tilefni dagsins.

15. desember 2007 - Jólahlaðborð og kveðjustund

Það var jólahlaðborð hjá deildinni minni í vinnunni á föstudagskvöldið. Það var haldið á Grand Hótel og verð ég að viðurkenna að mér líst ljómandi vel á þær breytingar sem hafa orðið á hótelinu með nýju viðbyggingunni. Maturinn var góður og þjónustan sömuleiðis.

Þótt vissulega hefði verið skemmtilegra að hafa hópinn betur saman, var þó ágæt tilbreyting í að hitta fólk utan hópsins í litla salnum á Grand Hótel, meðal annarra Sigríði sem var með á Dale Carnegie síðasta vetur sem og Ernu, en við vorum að vinna saman hjá Eimskip áður en við kvöddum fósturjörðina árið 1989, hún til Þýskalands og ég til Svíþjóðar.

Við jólahlaðborðið voru veittar óvæntar viðurkenningar fyrir þátttöku okkar í spurningakeppni sviðanna hjá Orkuveitunni og þar sem ég fékk gjafabréf á málsverð á Lækjarbrekku. Annar þátttakenda lagði til að við færum saman í skötuveislu á Lækjarbrekku, en ég segi bara eins og einn vinnufélaganna sem var rekinn frá Vestfjörðum af því að hann borðar ekki kæsta skötu: Ég skal borða á Lækjarbrekku hvenær sem er, bara ekki á Þorláksmessu.

-----oOo-----

Ágætur kunningi minn og fyrrum skólafélagi úr Vélskólanum var jarðsunginn á föstudaginn. Geir Geirsson yfirvélstjóri á Dettifossi lauk náminu nokkru á undan mér þótt hann væri tveimur árum yngri og þótt við hefðum aldrei siglt saman, var ágætis kunningsskapur á milli okkar. Ekki var það verra að hann var tengdasonur vinafólks míns úr Mosfellssveitinni, kvæntur Helgu dóttur Guðjóns Haraldssonar og Nínu Schjetne, en Guðjón og Pétur bróðir minn eru svilar, kvæntir sínhvorri dóttur Leifs heitins Schjetne frá Tromsö í Noregi.

Því miður komst ég ekki í jarðarförina. Vinnufélagi minn og skipsfélagi Geirs þar til í fyrra var beðinn um að bera kistuna og því sömdum við um að ég leysti hann af á vaktinni og hann bæri kveðju mína til fólksins.

Mig langar til að votta fjölskyldu Geirs mínar samúðarkveðjur, enda ávallt erfitt þegar krabbameinið tekur fólk alltof snemma frá okkur.

14. desember 2007 - Mér þykir vænt um Kana!

Þótt ég hafi vissulega gengið Keflavíkurgöngur gegn herstöðvum og fyrir friði í heimi hér, hefur mér ávallt þótt Bandaríkjamenn yndislegt fólk heim að sækja. Ég minnist þess þá sérstaklega að á árunum eftir 1970 er ég hóf fyrst að sigla til Bandaríkjanna að ég leit inn á krá sem var rekin af þeldökkum og fyrst og fremst fyrir þeldökka. Er ég og skipsfélagar mínir birtumst inni á kránni varð uppi fótur og fit, hvern djöfulinn við værum að ybbast upp á þeirra krá? Um leið og fólkið þar inni áttaði sig á að við værum ekki hvítir Bandaríkjamenn heldur Íslendingar vorum við umsvifalaust tekin í sátt því eins og einn þeldökkur gesturinn útskýrði fyrir mér; þeirra óvinir væru ekki hvítir menn heldur hvítir Bandaríkjamenn.

Þegar ég heyrði af niðurlægjandi framkomu bandarískra yfirvalda gagnvart íslenskri konu í New York fór ég að velta þessum hlutum fyrir mér. Þá mundi ég eftir því að þótt varasamt væri að stríða yfirvöldum í Massachusetts eða Virginia, voru yfirvöld þar þó öllu mannlegri en yfirvöldin í New York/New Jersey. Alltaf var það Strandgæslan (USCG) í New York sem var til vandræða.

Einhverju sinni minnist ég þess er einn stýrimaðurinn hjá okkur og áhugamaður um skotveiðar, hafði keypt sér efni til haglaskotagerðar í Norfolk og ætlaði hann sér að taka efnið með sér til Íslands. Er komið var til New York var allt efnið gert upptækt í samræmi við lög frá 1942 um bann við útflutningi á skotfærum vegna styrjaldarinnar þar sem andvirði efnisins fór yfir 10$. (eða voru það 5$?)

Þá má ekki gleyma því er skipið var kyrrsett að vori til vegna þess að haffærisskírteinið gilti til 3. október 1981 (skrifað 3.10.1981), en USCG las dagsetninguna sem March 10, 1981 (skrifað 3.10.1981) og stoppuðu skipið. Aldrei hafði verið gert veður út af slíku í Norfolk. Það tók sólarhring að fá leiðrétt haffærisskírteini frá Íslandi.

Einhverju sinni vorum við kyrrsett í nokkra klukkutíma í New York vegna þess að sjókortin fyrir New York voru ekki stimpluð af USCG. Það kom nýtt og stimplað sjókort um borð og við fengum að halda úr höfn. Eftir brottför fór skipstjórinn að skoða sjókortin og reyndist nýja sjókortið vera úr sömu prentun og það sem fyrir var um borð. Það var bara enginn stimpill frá USCG á því sem fyrir var um borð.

Þar sem þessi pistill er áróður gegn USCG í New York, ætla ég ekkert að nefna atvikið þegar tollurinn í Norfolk gerði íslenskan dagblaðabunka upptækan af því að mynd af saumsprettu á hné á sundfötum Sóleyjar Tómasdóttur var á bls 3 í DV, (lygi, það var ekki mynd af sundfötum Sóleyjar Tómasdóttur, það var mynd af fáklæddri íslenskri stúlku í blaðinu og því var allur íslenski dagblaðabunkinn gerður upptækur sem klám) en hann hafði verið ætlaður íslenskri fjölskyldu í Norfolk. Síðan skrapp einhver í bæinn og keypti þau svæsnustu klámrit sem hægt var að fá á þeim tíma. Hljómar eins og tvískinnungur.

Mér þykir samt vænt um Bandaríkjamenn.

13. desember 2007 - Dýrkeypt málverk

Um daginn komst ég yfir málverk af Snæfellsjökli séðan frá sjónarhóli þeirra sem búa í Staðarsveit á Snæfellsnesi. Þótt ég hafi einungis þurft að greiða lítið fyrir málverkið, fann ég hvernig það kallaði á mig rétt eins og Snæfellsjökull gerir og minnug forfeðra minna sem stunduðu fiskveiðar í námunda við Jökulinn, varð ég að finna málverkinu réttan stað á heimilinu.

Eftir miklar vangaveltur ákvað ég að snúa öllu á annan endann, breytti gömlu borðstofunni úr bóka/vinnuherbergi í borðstofu og flutti bókasafnið og vinnuaðstöðuna inn í stofu. Ég sá strax að ég yrði að mála á bakvið bókaskápana svo það var hlaupið út í Múskó og keypt málning. Síðan bæti ég við einni einingu af Billy bókaskápum til þess að þekja einn vegg með bókum. Nóg er víst til af bókunum hjá mér, misvel lesnar en flestar að gagni.

Það er komin rúm vika síðan ég byrjaði að breyta og enn sér ekki fyrir endann á breytingunum. Ég get þó huggað mig við að Snæfellsjökull er kominn á sinn stað við endann á borðstofuborðinu og að kisurnar mínar eru aðframkomnar af skorti á athyglissýki.

Kosturinn við breytingarnar er þó sá að ég hefi rutt svo rækilega til í bókahillunum.

12. desember 2007 - Keflavíkurvegurinn og jólasveinaseglar

Ég keyrði fólk suður á Miðnesheiðarflugvöll í nótt. Leiðinleg þessi morgunflug.

Þótt vissulega væri Keflavíkurvegurinn orðinn að einum saltpækli, var ekki sömu sögu að segja um efribyggðir í Reykjavík og íbúðargötur í Kópavogi. Eins gott að vinstrigræni eðalvagninn er fjórhjóladrifinn svo spara má nagladekkin.

Ég fékk á tilfinninguna að einhver rassía væri í gangi hjá lögreglunni því ég kom þrisvar að þar sem lögregla virtist hafa stöðvað fólk fyrir hraðakstur eða ölvun.

-----oOo-----

Um daginn keypti ég tvo pakka af jólasveinaseglum á ísskápa til áminningar börnum sem vandræðast með nöfn þessara ágætu heiðursmanna. Þetta ætlaði ég mínum eigin barnabörnum. Hvar sem ég kom, vildu allir eignast svona og áður en varði hafði ég selt á annan tug slíkra pakka. Að endingu varð ég að skreppa upp í Mosó og kaupa fleiri svo eigin barnabörn fengju líka svona sniðuga segla.

Þessir bráðsniðugu seglar eru enn til og seldir í Innrömmun E.S.S. Háholti 13-15 í Mosfellsbæ, við hliðina á Mosfellsbakarí. Einnig er hægt að fá svona pakka í leikskólum Mosfellsbæjar og hjá riturum Varmárskóla og Lágafellsskóla. Hver pakki kostar aðeins 1300 krónur og ágóðinn rennur beint til styrktar Skólahljómsveit Mosfellsbæjar. Netfang skólahljómsveitarinnar er skomos@ismennt.is

Þess má geta að upphafsmaðurinn að þessari ágætu skólahljómsveit var Birgir Sveinsson kennari og síðar skólastjóri Varmárskóla, en hann varð fyrir þeim hræðilegu örlögum að þurfa að kenna mér lexíurnar mínar í nokkur ár frá því hann kom úr námi árið 1960.

11. desember 2007 - Jólastressið byrjað

Ég þurfti að skreppa út í Húsasmiðju á mánudagskvöldið að sækja mér nokkrar skrúfur til að festa upp vegghillur að hætti Ingvars Kamprad. Þar sem ég var komin inn á hringtorgið á Bæjarhálsi sem skilur á milli Bæjarbrautar og Hálsabrautar, kom lítill slyddujepplingur á útopnu, inn á hringtorgið og í veg fyrir mig svo ég mátti nauðhemla til að lenda ekki á honum. Eins gott að ég var á lítilli ferð og hafði tekið eftir glæfraakstri jepplingsins og gat því hægt enn frekar á mér áður en hann ók í veg fyrir mig.

Ég sá ágætlega andlitið á bílstjóra jepplingsins og sá að bílstjórinn hafði auðsjáanlega fengið jepplinginn hans afa síns lánaðan. Ekki léti ég sjá mig í kappakstri á svona ellilífeyrisþegaökutæki.

Er ég kom svo að götuhorninu neðan við vinnuna hennar Gurríar, kom lítill fólksbíll niður Stuðlahálsinn og ók viðstöðulaust í veg fyrir mig og aftur mátti ég nauðhemla til að koma í veg fyrir árekstur.

Það kemur svo umferðinni ekkert við að kornungur afgreiðslumaðurinn í Húsasmiðjunni reyndi að selja mér alltof stóra plasttappa fyrir litlar skrúfurnar sem ég var að kaupa og svo hélt hann fyrirlestur yfir mér um hvernig skrúfan hefur áhrif á plasttappann. Ég var heppin að taka ekki mark á drengnum.

10. desember 2007 - Misnotkun veikindadaga!

Þegar ég var í skóla þótti aukavinna með skóla vera hið besta mál og því meiri aukavinna, því betra. Þá þurfti ekki að eltast við námslán eða aðra óáran sem þurfti svo að dragnast með í mörg ár eftir að skóla lauk.

Einhverju sinni er ég var í Vélskólanum, skrapp ég í lausaróðra í páskafríinu á bát suður með sjó. Ekki fór allt eins og ætlast var til því fyrsta róðurinn leið mér alveg hræðilega, verkjaði í allan kroppinn, með höfuðverk og illa sjóveik þrátt fyrir langa reynslu á sjó. Ég harkaði samt af mér og beit á jaxlinn og skilaði dagsverkinu eins og ætlast var til af mér. Daginn eftir komst báturinn ekki úr höfn sökum flensu sem herjaði á áhöfnina. Þá var ég farin að hressast.

Í fréttum ríkisútvarpsins á sunnudag hafa birst fréttir af rannsókn á misnotkun á veikindarétti Íslendinga. Þar kemur fram að landinn vinnur sér frekar til óbóta en að kvarta yfir lasleika. Því er ekki um misnotkun að ræða. Þessi rannsókn var reyndar óþörf því þessi staðreynd hefur lengi legið fyrir. Það er þá helst að mánudagsveiki hafi gert vart við sig meðal yngsta hluta þjóðarinnar, en þó í minni mæli en gengur og gerist meðal flestra annarra þjóða.

Þegar ég flutti til Svíþjóðar var heilbrigðisástand sænsku þjóðarinnar slíkt að ráða þurfti fjóra menn í hver þrjú störf. Nokkrum árum síðar var verulega hert á veikindaréttinum þannig að fyrsti dagurinn í veikindum var launalaus. Um leið batnaði heilsa þjóðarinnar til mikilla muna. Síðar var rætt um að fjölga launalausum veikindadögum í tvo, væntanlega í því skyni að bæta heilsuna enn frekar, en ekki veit ég hvort af því hafi orðið.

Fyrrum vinnufélagi minn á Íslandi var einhverju sinni orðinn svo máttfarinn í vinnunni að hann læddist til að leggjast útaf um stund í vinnutímanum í tvígang sama daginn. Um kvöldið veitti dóttir hans því athygli hve hann var orðinn fölur og rak hann til læknis og var hann umsvifalaust lagður inn á spítala, enda orðinn mjög blóðlítill vegna innri blæðinga. Hann náði góðri heilsu á stuttum tíma og mætti til vinnu fljótlega eftir spítaladvölina.

Það hafa heyrst raddir um að herða þurfi veikindareglurnar á Íslandi. Ég held að það yrði til alvarlegs skaða fyrir þjóðfélagið allt.


http://www.ruv.is/heim/frettir/frett/store64/item181495/

9. desember 2007 - Að vera dáin í viku

Þegar ég bjó í Svíþjóð kom eitt sinn fyrir að maður einn sem bjó í Hässelby, sama hverfi og vinnan mín, hætti að mæta til vinnu. Hann svaraði ekki síma og því var honum sent uppsagnarbréf nokkru síðar. Svo leið og beið og maðurinn borgaði ekki húsaleiguna sína og var honum þá sagt upp íbúðinni sinni. Svo kom að því að bera skyldi manninn út og hið fyrsta sem starfsmenn fógeta sáu er þeir höfðu brotist inn í íbúðina var lík mannsins þar sem það hefði legið í 14 mánuði.

Bloggheimar eru sorgmæddir vegna konu einnar sem hafði verið látin í íbúð sinni í Hátúni í viku. Það vekur upp spurninguna hvort eldri borgarar og öryrkjar þurfi ekki að koma sér upp sjálfvirku viðvörunarkerfi, þ.e. hreyfiskynjara og/eða svokölluðu “dead-alarm”. Slíkt kerfi er víða komið í vélarúm skipa og virkar þannig að á ákveðnum tímafresti fer viðvörunarkerfi í gang og þarf þá að kvitta fyrir það. Ef það er ekki gert innan ákveðins tíma fer viðvörunarkerfi í gang þar sem vakt er allan sólarhringinn, t.d. í brú. Hættan með slíkt kerfi felst þó í að það gleymist að virkja kerfið þegar farið er niður í vél eða að það sé tekið úr sambandi.

Hreyfiskynjari á heimilum, t.d. staðsettur á salerni ætti að geta komið í sömu þarfir, en á sama hátt þarf að gæta þess að tilkynna ef farið er af heimilinu um tíma svo ekki sé verið að kalla út fólk að óþörfu.

Innan bloggheima er fólk að velta fyrir sér einmanaleika þessa fólks sem liggur dáin í viku. Það þarf ekkert að vera sökum einmanaleika. Ég bý ein ásamt kisunum mínum. Ég er ekkert með neina tilkynningaskyldu við fólk og stundum líða margir dagar án þess að ég hafi samband við einstöku ættingja mína eða þau við mig. Það eru því helst nágrannar mínir eða þá vinnan sem gætu gert viðvart ef eitthvað óvænt kæmi fyrir mig. Það er ekki þar með sagt að ég þjáist af einmanaleika þótt ég sé ekki daglega inni á gafli á ættingjunum.

Það er hinsvegar fyllsta ástæða til að gera ráð fyrir því að einmanaleikinn í samfélaginu fari að aukast og fréttir af löngu látnu fólki verði algengari.

Í Farsta í suðurhluta Stokkhólms greiddi kona ein öll sín útgjöld í gegnum greiðsluþjónustu og fékk mánaðarlega eftirlaunin sín inn á reikninginn. Þegar húsvörðurinn þurfti að brjótast inn til hennar vegna þess að yfirfara þurfti ofnakerfið þurfti hann að klofa yfir fimm ára birgðir af pósti og ruslpósti áður en hann komst að líkinu. Þar var einmanaleikinn tilefni til sorgar.

http://www.mbl.is/mm/frettir/innlent/frett.html?nid=1307813

6. desember 2007 - Jafnræði kynjanna!

Eins og gefur að skilja eru börnin mín hlynnt jafnrétti á sem flestum sviðum, eða það vona ég að minnsta kosti. Úr því að frumburður dóttur minnar varð strákur kom stelpa nokkrum árum síðar. Eldri sonurinn byrjaði á stelpu og því var eðlilegast að annað barnið hans yrði strákur.

Að sjálfsögðu fá þau Kristján og Berglind hamingjuóskir með drenginn sem fæddist klukkan 13.40 í dag, 52 cm og 15 merkur, á 90 ára afmæli sjálfstæðisyfirlýsingar Finnlands og á 25 ára afmæli kvennaathvarfsins.

-----oOo-----

Þess má geta að Kristján Eldjárn var fæddur þennan ágæta dag sem og bæjarstjórinn í Bolungarvík.

6. desember 2007 - Mengun í Varmá?

Ég ætla ekki að byrja á langloku um klórslysið í Varmá í Hveragerði. Slík slys eru slæm og ég harma slíka atburði. Það er hinsvegar annað sem ég er að velta fyrir mér og það er annarskonar mengun.

Varmá í Hveragerði, rétt eins og Varmá í Mosfellssveit og fleiri, voru volgar frá því löngu fyrir upphaf byggðar á Íslandi. Þær drógu nafn sitt af heitu vatninu sem rann í þær þar til á síðustu árum þegar farið að var að nýta jarðhitann og þær kólnuðu niður. Því voru hinar volgu ár náttúrulega volgar. Að vísu get ég ekki séð að Varmá í Hveragerði hafi kólnað alveg niður þar sem mér sýnist að talsvert af hveravatni renni enn í ána.

Allt í einu er farið að stunda fiskeldi í þessum ám. Það hlýtur að vera nýtilkomið því vart hefur hálfsoðinn fiskurinn vaxið og dafnað í hveravatninu. Nú þegar rekið er upp ramakvein vegna þess að einhverjir fiskar hafa drepist, má þá ekki álykta sem svo að fiskur í þessum ám sé mengun, þ.e. breyting af mannavöldum frá náttúrulegu rennsli ánna?

Ég þarf engan besservisser til að svara mér. Fólk verður einfaldlega að svara hver fyrir sig og í hjarta sínu. Þar sem mér koma svör fólks ekkert við í þessu sambandi, er óþarfi að svara mér í athugasemdakerfinu.

5. desember 2007 - Gävlebocken

Tvennt er það sem sett hefur bæinn Gävle við austurströnd Svíþjóðar á kortið, Gevalia kaffi og Geithafurinn í Gävle. Þegar ég bjó í Svíþjóð fannst mér Lövbergs mun betra en Gevalia svo við skulum halda okkur við Gävlebocken.

Það var á fyrsta sunnudegi í aðventu árið 1966 sem kaupmenn í Gävle létu reisa risastóran geithafur úr hálmi og komu fyrir á hallartorginu (Slottstorget) í bænum. Á miðnætti á gamlárskvöld var kveikt í hafrinum og brann hann til ösku á örskammri stund. Brennuvargurinn náðist og var dæmdur fyrir íkveikju og skemmdarverk.

Næstu tvö árin á eftir fékk hafurinn að vera kyrr á stalli sínum á Slottstorget, en síðan byrjaði ballið. 1969 var aftur kveikt í hafrinum á gamlárskvöld, ári síðar sama dag og hann hafði verið reistur. Eftir þetta varð bruni hafursins í Gävle nánast eins og fastur viðburður í bæjarlífinu, ef ekki brenndur, þá eyðilagður á annan hátt. Brátt komust enskir veðbankar að hafrinum með því að hægt var að veðja um hversu lengi hann fengi að vera uppi áður en hann brann.

Nokkrum sinnum tókst reyndar að bjarga honum frá eyðileggingu, en vafalaust var spaugilegasta íkveikjan árið 2001. Þá var hann brenndur niður á Þorláksmessu af bandarískum túrhest sem hafði heyrt í samkvæmi að íkveikja hafursins væri hefð í Gävle.

En allt við endir hafa. Í fyrra var reistur geithafur úr sérstökum óbrennanlegum hálmi í Gävle. Þrátt fyrir tilraunir til að koma honum fyrir kattarnef, hélt hann alla jólahátíðina og var tekinn niður að afloknum jólum. Þessi sami jólageithafur hefur nú verið endurreistur á sama stað og í fyrra. Spurningin er bara hvort brennuvargarnir hafa fundið sér nýja aðferð eða hvort Gävlebocken fái að standa íbúum Gävle til ánægju en veðmálafíklum til mæðu?

4. desember 2007 - Vondir karlar, Súdanir!

Skelfing er að heyra um dóm súdanskra yfirvalda yfir breskri kennslukonu sem lofaði nemendum sínum að kalla bangsann sinn Múhameð. Þarna var kominn hópur sem allur hefði getað orðið að miklum fyrirmyndum í múslímskum kennisetningum ef rétt hefði verið á málum haldið. Að auki hafa hundruð milljóna manna sem heita Múhameð getað fundið fyrir stolti yfir nafngiftinni. Eins gott að kennslukonunni var sleppt og hún send hið bráðasta úr landi áður en múslímskir bókstafstrúarmenn gerðu hana að píslarvætti.

Sjálfri myndi mér þykja mikill heiður ef einhver kallaði bangsann sinn í höfuðið á mér og mín vegna mega allir heimsins bangsar heita Anna. Eiginlega allir nema tveir, það er Múhameð bangsi í Súdan og sá sem hér er gerður að umtalsefni:

Rétthugsandi vinafólk mitt á yngri árum átti son sem hlaut gott og kærleiksríkt uppeldi. Þegar drengurinn var lítill eignaðist hann tuskubangsa og að sjálfsögðu kallaði hann bangsann sinn nafni sem vakti athygli, jákvæða eða neikvæða eftir atvikum, en alveg örugglega athygli, svo mikla að ég man enn nafnið á bangsanum, þremur áratugum síðar.

Þegar strákur fullorðnaðist þótti hann mælskur mjög og komst fljótt í forystuhóp innan ungliðahreyfingar Alþýðubandalagsins og síðan Vinstri hreyfingarinnar, græns framboðs. Maðurinn, sem ég ætla ekki að nafngreina, er enn mjög áberandi í þjóðlífinu og baráttunni á vinstri væng stjórnmálanna og verður það vonandi um langa framtíð.

Ég spyr ykkur sem lesið þetta. Hefði stráksi orðið jafn einlægur baráttumaður á vinstrivængnum ef foreldrarnir hefðu bannað honum að nefna bangsann sinn Stalín?

3. desember 2007 - Byrgismálið.

Þar sem ég er á kafi í jólatiltektum rekst ég á gamlar tímaritsgreinar sem fjalla um Guðmund Jónsson og kynlífshneyksli í Byrginu.

Brátt er komið ár frá því Kompás Stöðvar 2 “fletti” ofan af svindlinu og kynlífssvallinu sem sagt var eiga sér stað í Byrginu. Þjóðin fór stórum og beitti andlegri krossfestingu á vesalings Guðmund í Byrginu. Á gamla blogginu mínu reyndi ég að bera blak af karlskömminni og var samstundis skotin í kaf af réttsýnum bloggurum. Ég var á þeim tíma ekki enn komin með Moggablogg svo ég held enn andlegri líftóru minni.

Hvað hefur skeð síðan? Er búið að dæma manninn? Nei, ég veit ekki einu sinni hvort búið sé að ákæra manninn ári eftir að Byrgismálið kom upp á yfirborðið. Bloggheimar eru búnir að gleyma Byrgismálinu.

Á sínum tíma taldi ég að Guðmundur í Byrginu hefði gert góðverk í anda kristinnar trúar er hann var að hirða upp rónana af Hlemmi og Klambratúni og fara með þá í kristilega afvötnun. Ég er enn þeirrar skoðunar þótt hann hafi sennilega misnotað styrkina og misbeitt valdi sínu kynferðislega gagnvart ungum stúlkum sem leituðu til Byrgisins.

Ég hefi séð fólk fara á botninn í heimi alkóhólisma og fíkniefna og ég hefi heyrt af góðu fólki sem Guðmundur dró upp úr svaðinu og gerði að betra fólki með hjálp trúarinnar. Þótt ég sé ekki og hafi aldrei verið á þeirri kristilegu línu sem Guðmundur tilheyrir, þá hefi ég ávallt borið virðingu fyrir störfum Samhjálpar og öðrum samtökum sem hafa umfram alla aðra borið kærleika til þess fólks sem neðst stendur í samfélagsstiganum.

Því verður að krefjast þess að Byrgismálinu ljúki með dómi sem fyrst svo hægt sé að taka Guðmund í sátt aftur eða afneita hjálparstarfi hans til framtíðar.

2. desember 2007 - Hræðilegur blogg- og fréttaflutningur

Seint á laugardagskvöldið og fram á nótt hafa bloggarar verið iðnir við að kveðja litla drenginn sem varð fyrir bíl í Keflavík á föstudag. Mér finnst það sorglegt þegar haft er í huga að engin opinber dánartilkynning hefur komið fram í stóru fjölmiðlunum þegar þetta er ritað. Það má vera að drengurinn sé látinn, en það hlýtur að mega bíða með vondar fréttir þar til opinber staðfesting er fengin á andlátinu.

Vísir.is hefur það eftir Víkurfréttum að maðurinn sem handtekinn var á laugardag og grunaður um að hafa ekið á drenginn sé útlendingur. Til hvers þurfti að taka það fram? Ef þetta er rétti maðurinn, er hann alveg jafnsekur um að yfirgefið slysstað hvert sem þjóðerni hans er.

Sem fyrr er ég sannfærð um að maðurinn hafi ekið á drenginn í ógáti og að viðbrögð hans sem fólust í að flýja af slysstað séu til merkis um taugaáfall, fremur en einbeittan brotavilja.

Hvort sem drengurinn er lífs eða liðinn, þá eiga aðstandendur hans alla mína samúð sem og allir þeir sem reyndu sitt til að koma drengnum til hjálpar eftir slysið. Þótt það sé vissulega erfitt, þá á vesalings ökumaðurinn einnig samúð mína því hann mun þurfa að bera þennan þunga kross með sér það sem hann á eftir ólifað.

-----oOo-----

P.s. Sunnudagur eftir hádegi:

Þar sem opinber dánartilkynning er komin, vil ég votta fjölskyldu og öðrum aðstandendum litla drengsins samúðarkveðjur um leið og ég bið fyrir þeim öllum.

1. desember 2007 - Svona gerir maður ekki!!!!

Það var vorið 1976. Ég hafði lokið síðasta prófi vorsins í skólanum um morguninn og komin heim. Var að undirbúa að undirbúa smágleðskap um kvöldið og að fara út á sjó daginn eftir. Skrapp út í búð og þar sem ég hafði farið yfir Rauðarárstíginn sá ég tvo smástráka, um það bil sex til sjö ára gamla, koma hlaupandi yfir götuna í átt til mín. Um leið kom bíll og lenti beint á öðrum stráknum sem kastaðist áfram og í götuna.

Við sem fyrst komum að reyndum að hlúa að stráknum. Fljótlega komu sjúkrabíll og lögregla og drengnum var komið með hraði á slysadeild. Ég gaf skýrslu til bráðabirgða í lögreglubíl sem hafði komið á vettvang, fór síðan út í búð verslaði það sem ég þurfti og fór svo heim aftur. Síðar kom í ljós að drengurinn sem varð fyrir bílnum náði sér að fullu á skömmum tíma þótt ástandið virtist alvarlegt í upphafi. Vesalings maðurinn sem hafði ekið á barnið var miður sín, svei mér þá ef ekki þurfti að keyra hann heim með hjálp lögreglu.

Þegar heim var komið hafði verið tilkynnt um dauðsfall í fjölskyldunni og hinn helmingurinn miður sín vegna dauða föður síns og slysið á götunni fyrir framan húsið gleymdist að sinni, án þess að ég segði frá því sem skeð hefði. Ég fór út á sjó daginn eftir og fljótlega hófust hringingar frá rannsóknardeild lögreglunnar sem átti eitthvað vantalað við mig. Það var svo ekki fyrr en ég kom í land þremur vikum síðar sem í ljós kom skýringin á því af hverju lögreglan vildi tala við mig, að gefa formlega vitnaskýrslu um slysið sem ég hafði orðið vitni að.

-----oOo-----

Sagan að ofan kom upp í huga mér er ég heyrði um bílstjórann sem stakk af eftir að hafa ekið á lítinn dreng og stórslasað hann. Svona gerir maður ekki. Maður keyrir ekki á barn og stingur af.

Um leið verður að hafa í huga það taugaáfall sem maðurinn verður fyrir þegar hann uppgötvar að hann hefur ekið á barnið og hann flýr af vettvangi. Augnabliksviðbrögðin verða þau að fara í felur. Sjálf trúi ég ekki öðru en að viðkomandi ökumaður muni hafa samband við lögreglu um leið og hann hefur áttað sig á því sem hann hefur gert. Ekki vera of fljót að dæma og látum dómstólana um að dæma manninn fyrir röng viðbrögð á slysstað. Fyrst og fremst skulum við biðja fyrir barninu sem nú liggur illa sært á sjúkrahúsi áður en kemur að því að dæma fólk fyrir afbrotið.

http://www.mbl.is/mm/frettir/innlent/frett.html?nid=1306388

30. nóvember 2007 - Að kvitta undir VISA-nótur

Mér finnst rétt eins og flestum, ákaflega leiðinlegt að kvitta undir VISA-reikninga þegar ég að versla eitthvað. Ekki er það til að bæta úr að aðstaðan til þess er oft á tíðum slæm. Ef boðið er að skrifa undir í réttri hæð, er það á illa festum undirfleti svo að undirlagið leikur á reiðiskjálfi meðan kvittað er. Þá er víða boðið upp á að skrifa undir á sjálfu afgreiðsluborðinu sem gerir að verkum að ég verð að beygja mig og hneigja fyrir afgreiðslufólkinu um leið og skrifað er. Er ég þó ekki nema 1,75 metrar á hæð.

Sumir hafa festan penna hægra megin við kvittunarstaðinn til að forðast að viðskiptavinurinn taki pennann með sér þegar farið er úr búðinni. Ekki er sú leiðin betri hvað mig snertir, að þurfa að teygja á pennafestingunni eins og hægt er svo hægt sé að skrifa undir með réttri hendi, þ.e. þeirri vinstri.

Einn er sá afgreiðslustaður sem býður upp á betri möguleika en aðrir og leysir skemmtilega úr vandamálum okkar örvhentra. Áfengisverslunin Heiðrún sem staðsett er í Hálsaskógi hér í Árbæ, er að sjálfsögðu með penna báðum megin og þjónar þannig bæði okkur vinstrafólkinu sem er trútt skoðunum sínum út í fingurgóma og hægrisinnum.

Ætli það sé vegna þessarar þjónustu, en ekki vegna vöruúrvalsins sem mér þykir svo gott að versla þar?

29. nóvember 2007 - Andrea Ey

Útfararræðan hans séra Bjarna Karlssonar í dag var falleg og innileg.

Það var haustið 1974 sem farið var að gera togarann Vestmannaey út frá Vestmannaeyjum eftir að hafa verið gert út frá Hafnarfirði vegna Eyjagossins frá því skipið kom til landsins í febrúar 1973.

Það var þetta haust sem Eyjólfur Pétursson frændi minn og skipstjóri á Vestmannaey fór að slá sér upp með ungri einstæðri móður í Eyjum, Ingveldi Gísladóttur, kvæntist henni og gekk börnum hennar í föðurstað. Andrea var þá tveggja ára og ólst upp í Vestmannaeyjum. Sjálf hafði ég tækifæri til að fylgjast vel með fjölskyldunni fyrstu árin á meðan ég var á Vastmannaey og bjó í Eyjum.

Vegna fjarlægðar voru aldrei mikil samskipti okkar á milli eftir að ég flutti frá Eyjum, kom þangað sjaldan og fylgdist einungis með fjölskyldunni á Bröttugötunni þegar stórir atburðir áttu sér stað, fæðingar, afmæli og jarðarfarir.

Í dag var Andrea Ey borin til grafar, einungis 35 ára gömul. Hún hafði átt í baráttu við fíkniefnadjöfulinn í mörg ár, stundum sigrandi, stundum ekki. Hún sýndi okkur hinum að fíkniefnin og Bakkus geta komið við allsstaðar, ekki síður hjá velefnuðu og kærleiksríku heimili eins og í þessu tilfelli þar sem foreldrarnir hafa ávallt farið vel með sitt.

Með þessum orðum vil ég votta Ingu, Eyfa og systkinum hinnar látnu, þá sérstaklega Eyjólfi Inga, syni hinnar látnu, samúðarkveðjur mínar.

28. nóvember 2007 - III - Gamall skipstjóri

Skipstjóri einn sem ég sigldi með um tíma á árum áður á litlu flutningaskipi, þykir með afbrigðum skapstór og alls ekki að allra skapi. Þrátt fyrir það er tiltölulega auðvelt að lynda við hann ef rétt er farið að honum frá upphafi. Þannig var samstarf okkar með hinum mestu ágætum á sínum tíma þótt öðrum mislíkaði skapferli hans. Þannig þoldu nokkrir pólskir skipsfélagar alls ekki karlinn.

Ég hefi stundum heyrt gamlar sögur af þeim gamla og skapköstum hans, bæði í vinnu og innan fjölskyldu hans. Ég hefi þó valið að taka ekki nema hæfilega mikið mark á þeim sögum, enda vafalaust ýktar að einhverju leyti.

Þessi ágæti skipstjóri varð sjötugur fyrir nokkrum árum og átti því að kominn á eftirlaun. Ég varð því hissa er ég heyrði fyrir nokkru að hann hefði tekið við skipstjórn á flutningaskipinu Axel sem áður hét Greenland Saga og hafði verið keypt til fyrirtækis á Akureyri frá Danmörku.

Ekki veit ég hvort gamli skipstjórinn hafi verið um borð þegar Axel strandaði, en ef svo var, er ljóst að hinn austur-evrópski (lettneski?) yfirvélstjóri skipsins er líka mikill skaphundur og stjórnar illa skapi sínu.

P.s. Í athugasemd frá Óla frænda á Moggabloggi kemur fram að títtnefndur skipstjóri var ekki um borð þegar skipið strandaði. Greinilegt samt að skapið hefur hlaupið í menn við erfiðar aðstæður.

28. nóvember 2007 - II - 158 farsímar!

Ég heyrði í fréttum Ríkisútvarpsins að í Lúxemburg væru 158 farsímaáskriftir á hverja 100 íbúa landsins. Það þykir mér mikið. Ef allir farsímar landsins væru í notkun í einu, þyrfti rúmlega helmingur landsmanna að tala í tvo síma samtímis.

Í gegnum hugann fer minning um mann. Þetta var snyrtilegur ítalskur maður á milli þrítugs og fertugs sem virtist þykja ákaflega vænt um hana mömmu sína og hann átti tvo farsíma, notaði einn síma til að tala við mömmu sína og annan til að tala við félagana eða Drottinn allsherjar. Ég sá hann fyrst á flugvellinum í Stansted í Englandi þar sem hann var talandi á leið til Tórínó eins og reyndar og fleiri samanber frásögn frá þeim tíma:

http://velstyran.blogspot.com/2006/11/18-nvember-2006-tali-me-tvo-farsma.html

Þar sem ég set þessa frásögn á skjá, heyri ég í Bryndísi Odds (Britney Spears) syngja með sinni hugljúfu rödd frammi í eldhúsi. Ég þarf ekkert að vera í vafa um hvaða sími er að hringja. Hinn síminn syngur með rödd Freddý heitins Mercury.

http://www.ruv.is/heim/frettir/frett/store64/item179154/

28. nóvember 2007 - Varað við hálku!

Það var fagurt útsýnið til norðurs þar sem ég bjó áður á sjöttu hæð í blokk í Hólahverfinu, enda var hægt að sitja úti í glugga löngum stundum og njóta útsýnisins og Esjunnar sem og mannlífsins niðri á bílastæðunum og gangstígunum meðfram húsinu.

Einhverju sinni, þegar blotnað hafði eftir kuldatíð og svellalög á jörðu, sat ég úti í glugga og virti fyrir mér það sem við augu bar utandyra og veitti þá athygli manni einum á gangstígnum fyrir neðan og virtist hann nokkuð við aldur ef marka mátti göngulagið. Hann gekk eins og Stekkjastaur og ríghélt sér í allt sem hönd á festi á leið sinni meðfram húsinu. “Æ, hvað er að sjá vesalings gamla manninn, af hverju fær hann sér ekki göngugrind í stað þess að staulast svona áfram?”, hugsaði ég þar sem ég fylgdist með manninum sex hæðum neðar.

Nokkru síðar þennan sama dag mundi ég eftir því að ég átti erindi út í búð að kaupa salt í grautinn eða eitthvað með kaffinu. Ég fór niður og út áleiðis í búðina. Ég hafði ekki komist nema fimm eða sex metra frá húsinu þegar fæturnir á mér fengu skyndilega þá hugdettu að gá til himins. Það sem eftir var ferðar minnar út í búð sem og á ferð mín heim aftur, gekk ég nákæmlega eins og “gamli” maðurinn sem hafði ríghaldið sér í allt sem hönd á festi á leið sinni út í búð.

27. nóvember 2007 - Hross gera gagn!

Þessi fyrirsögn kemur Íslendingum að sjálfsögðu lítið á óvart, en notagildi íslenska hestsins er æ meir að sanna sig í útlöndum, ekki síst í Svíþjóð þar sem íslenskir hestar hafa verið notaðir í ein fimmtán ár til skemmtana og æfinga fyrir börn með skerta hreyfigetu og börn með einhverfu og ADHD.

Á dögunum var ágæt grein í Dagens nyheter um ágæti íslenskra hesta á hestabúgarði á Drottningholm nærri Stokkhólmi, þ.e. ekki langt frá heimili Kalla kóngs. Í greininni eru gæði hestsins dásömuð til þroska fyrir þessi börn og þá ekki síst þau tengsl sem myndast oft á milli barnanna og hestsins.

Ekki ætla ég að apa allt upp sem stendur í greininni, enda áhugi minn á hestum ákaflega takmarkaður, hvort heldur þeir eru notaðir til reiðar eða saltaðir úr tunnu.

http://www.dn.se/DNet/jsp/polopoly.jsp?d=1298&a=719223

26. nóvember 2007 - Heimsmeistarakeppni!?

Um helgina fór fram heimsmeistarakeppni í mjög svo óvenjulegri íþrótt, svo óvenjulegri að sagt er að einungis sé hægt að halda hana í þremur ríkjum heimsins, Svíþjóð, Þýskalandi og Skotlandi. Í keppni þessari er keppt í hvert er besta maltwhiský í heiminum.

Áður en kom að lokakeppninni höfðu undankeppnir farið fram víða meðal áugafólks um whiskýdrykkju og þykir mér það skrýtið að mér hafi ekki verið boðið að taka þátt og smakka á gæðunum. Sigurverandi keppninnar varð skoska maltwhiskýið Lagavulin, en aukaverðlaun fengu Mortlach og japanski eðaldrykkurinn Miyagikoyo.

Þetta ágæta maltwhiský er bruggað skammt austan Port Ellen á eynni Islay sem tilheyrir Innri-Hebrideseyjum við vesturströnd Skotlands. Það fer að koma tími til að skreppa í heimsókn til þessarar ágætu eyju. Þá mætti gjarnan einnig koma við í Mortlach bruggverksmiðjunni í Dufftown í Banffshire, en í þeim bæ eru framleidd nokkur þekkt vörumerki á sviði eðaldrykkja, þar á meðal Glenfiddich. Hin fræga whiskýhátið sem haldin var árlega í Dufftown er nú haldin tvisvar á ári vegna mikillar aðsóknar, í maí og september.

Hver vill koma með í pílagrímsferð til whiskýhéraða Skotlands á eiginn kostnað? Það má auðvitað koma við á Orkneyjum í leiðinni en mig grunar að sumir ónefndir lesendur síðunnar eigi sér uppáhaldsdrykk sem framleiddur er á Orkneyjum.

http://www.dn.se/DNet/jsp/polopoly.jsp?d=147&a=718825
http://www.thewhiskyexchange.com/B-40-Lagavulin.aspx
http://www.whisky-distilleries.info/Mortlach2_EN.shtml

24. nóvember 2007 - Oft ratast kjöftugum satt orð á munn!

Ég verð seint talin vera í vináttu við Össur Skarphéðinsson þótt bæði séum við flokksbundin í Samfylkingunni og þrátt fyrir ágætis kunningsskap við Magnús bróður hans. Í þetta sinn erum við þó sammála, ég og Össur, að upphlaup ungliðadeildar Sjálfstæðisflokksins með hjálp vinstrigrænna og annarra hafi skaðað Orkuveitu Reykjavíkur og útrásarstefnu hennar verulega.

Það má vissulega gagnrýna ýmislegt í sameiningarferli REI og GGE, en um leið var um að ræða stórkostlegt útrásartækifæri, þar sem Orkuveitan lagði til fjármagn og þekkingu á móti fjármagni frá einkageiranum, öllum hlutaðeigandi til hagsbóta í framtíðinni undir öruggri stjórn Bjarna Ármannssonar. Með hinu fáránlegu upphlaupi og þá fyrst og fremst því er stuttbuxnaliðið klagaði gamla góða Villa fyrir Geir Haarde, tókst að klúðra þessu frábæra viðskipta- og útrásartækifæri sem jafnframt hefði getað orðið mjög hagkvæmt fyrir jörð hinna þverrandi orkuauðlinda.

Í dag er Villi fallinn og nýr meirihluti tekinn við völdum í ráðhúsinu. Þótt ég fagni óvæntri upphefð Dags B. Eggertssonar, er ljóst að það mun taka langan tíma að bæta skaðann sem orðinn er og það verður erfitt að bera klæði á vopnin eftir það sem á undan er gengið.

Í ljósi þessa fagna ég orðum Össurar Skarphéðinssonar.

http://www.mbl.is/mm/frettir/frett.html?nid=1304972

21. nóvember 2007 - Leti

Nenni ekki að blogga núna því ég er að farast úr leti. Kannski dettur mér eitthvað til hugar annað kvöld :)

20. nóvember 2007 - Íslensk tunga

Það er ekki oft sem ég og Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir erum sammála, en það skeði samt á föstudaginn var, á degi íslenskrar tungu. Ég held bara að við höfum ekki verið sammála um eitt né neitt síðan hén réði Pál Magnússon í embætti útvarpsstjóra. Og þó,við erum líka sammála um ráðningu Guðrúnar Ögmundsdóttur sem verkefnastjóra hjá menntamálaráðuneytinu.

Ég er löngu búin að fá upp í kok af öllum þessum ensku heitum á fyrirtækjum og verslunum í Reykjavík. Ég viðurkenni að vísu vilja erlendra eigenda verslunarkeðja að þeir vilji halda nöfnum sínum á verslunum sínum hvar sem þær eru niðurkomnar, samanber Kentökký fræd tsikken og Tojs er Öss, en mér finnst algjör óþarfi að gera slíkt hið sama með íslensk fyrirtæki eins og Eivíón grúpp og Æsland Express.

Hugsið ykkur ruglið. Hér á landi hafa verið starfrækt gæðafyrirtæki á borð við Barnasmiðjuna með eigin framleiðslu undir vörumerkinu Krummagull og svo hreinræktaðar verslanakeðjur eins og Leikbær. Til hvers á ég þá að fara í verslanir á borð við Tojs err öss, skrifað Toys´r Us, með vafasama starfsmannastefnu eins og átti sér stað þegar þessar verslanir opnuðu með pomp og prakt í Svíþjóð?

Ég verð að hugsa mig tvisvar um áður en ég legg slíkt á mig.

Kannski er ég ekki eins vandlát þegar kemur að því að kaupa föt utan á mig. Þó ber ein af uppáhaldsverslunum mínum nafn stofnanda síns, undurfallegt íslenskt nafn,
en samtímis get ég ekki hunsað Lilju vinkonu mína Hauksdóttur í Cosmó, en hún og starfsfólk hennar hafa sýnt mér alúð og velvilja frá því ég flutti aftur til íslands fyrir ellefu árum. Sömu sögu er að segja af Katrínu í Veftu, fataversluninni í Hólagarði. Ég veit hinsvegar ekki hvaðan nöfn verslana þeirra eru komin.

Ég á enga hljómdiska með íslenskum listamönnum sem flytja tónlist sína á ensku. Þó á ég diska með erlendum hljómsveitum sem flytja tónlistina á ensku og þýsku og sænsku; og ég á marga diska með íslenskum listamönnum sem flytja tónlist á íslensku.

Þrátt fyrir hughreystingarhjal ýmissa íslenskufræðinga á föstudag þess efnis að íslensk tunga sé ekki í neinni hættu, er ég með áhyggjur af íslenskri tungu, móðurmáli mínu og áa minna langt aftur í ættir.

Kannski getum við Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir haldið áfram að vera ósammála um þá styrki sem þarf að veita til að efla íslenskufræðslu til handa nýjum Íslendingum, en þar vil ég að sjálfsögðu ýta undir íslenskukennsluna með ókeypis fræðslu til handa því ágæta fólki sem vill setjast hér að til frambúðar, ekki síst í ljósi þess að mikill fjöldi þess hefur aldrei notið neinnar þjónustu hins opinbera, öfugt við langflesta Íslendinga.


Fæ mér einn danskan öl í glasi merktu Hviids vinstue í minningu ástmögurs þjóðarinnar sem hefði átt 200 ára afmæli síðastliðinn föstudag.

19. nóvember 2007 - Stoltur níræður bíleigandi

Fyrir nokkrum árum mátti lesa frétt þess efnis að lögreglan í Borgarnesi hefði stöðvað 91 árs gamlan mann og mun sá vera elstur allra sem teknir hafa verið fyrir of hraðan akstur í umdæmi Borgarneslögreglunnar. Einhver hvíslaði því að mér hver hefði verið þar á ferð og veit ég að sá hinn sami hefur ekið bíl alla tíð frá því hann tók bílpróf á þriðja eða fjórða áratug tuttugustu aldar og ekur hann enn daglega og dettur engum til hugar að um sé að ræða mann sem nú er kominn hátt á tíræðisaldur.

Á forsíðu sunnudagsblaðs Fréttablaðsins er sagt frá níræðum manni á Hvolsvelli sem var að eignast sinn fyrsta bíl á ævinni, manni sem einungis tvisvar hefur ekið bíl eftir að hann fékk bílprófið í maí 1941. Sjálfsagt er að óska gamla manninum til hamingju með bílakaupin og geri ég það hér með. Um leið er vafamál hvort óska eigi öðrum vegfarendum til hamingju með þessi bílakaup.

Það er mikill munur á þessum tveimur köppum þótt báðir séu vafalaust hinir hressustu andlega og líkamlega, þrátt fyrir háan aldur. Annar hefur keyrt daglega, hinn nánast aldrei. Annar er vanur hinni miklu streytu sem oft fylgir umferðinni nú á dögum, hinn er streytuvaldurinn. Hinn síðarnefndi mun aldrei ná þeirri færni sem þarf til að vera úti í umferðinni. Það er einfaldlega of seint fyrir hann þar sem hann vantar alla æfingu sem og snerpu yngri áranna. Þá er vafamál hvort hann megi aka bíl, en ef mig misminnir ekki, voru í eina tíð til reglur þess efnis að banna mætti fólki akstur ef of langt væri síðan síðast var ekið (vafamál hvort slík regla standist stjórnarskrá).

Þá má ætla að sá sem hefur komist af án þess að aka bíl í 90 ár geti komist af án þess það sem eftir er ævinnar, en til vara að ökumanninum sé gert það skylt að aka ekki út fyrir hérað. Slíks munu vera fordæmi hjá ágætri eldri konu austur á fjörðum sem tók bílpróf í Reykjavík. Hún gat ómögulega lært að aka í hringtorgi og að lokum gerðu hún og prófdómarinn með sér heiðursmannasamkomulag þess efnis að hún fengi prófið, en keyrði ekki út fyrir Austfirði þar sem engin voru hringtorgin á þeim tíma.

http://vefblod.visir.is/index.php?netpaper=496

18. nóvember 2007 - Sátt eða uppgjöf?

Svandís Svavarsdóttir telur að fullnaðarsigur muni nást í máli sínu gegn Orkuveitunni ef fyrirtækið viðurkennir að ólöglega hafi verið boðað til stjórnar- og eigendafundarins 3. október síðastliðinn að sögn Ríkisútvarpsins.

Alveg rétt hjá Svandísi. Ef Orkuveitan gefst upp hefur Svandís unnið fullnaðarsigur. Þessi málalok geta samt ekki kallast sátt, heldur væri þá um að ræða hreina uppgjöf.

Af hverju fæ ég á tilfinninguna að Svandís sé að hæðast að nýrri stjórn Orkuveitunnar með þessum ummælum sínum?

http://www.ruv.is/heim/frettir/frett/store64/item177713/

17. nóvember 2007 – Óskabarn þjóðarinnar

Í fórum mínum á ég gamla bók sem Sigurlaugur Þorkelsson (faðir Þorkels Sigurlaugsonar) og starfsmaður Eimskipafélags Íslands til margra áratuga gaf mér á sínum tíma og er hún enn í uppáhaldi hjá mér. Bókin heitir Eimskipafélag Íslands tuttugu og fimm ára og var afmælisrit félagsins árið 1939.

Þegar ég var í öldungadeild Menntaskólans við Hamrahlíð var bókin meginheimild mín í sögu um upphaf siglinga við Ísland með gufuskipum 1855-1914. Ritgerðin er löngu glötuð og hið einasta sem stendur af henni er minning um ágæta ritgerð sem gaf mér góða einkunn.

Við lestur bókarinnar komst ég ekki hjá því að hrífast með stórhug og baráttu þess fjölda fólks sem sló saman aurunum uns margar urðu krónurnar í þjóðarátaki til stofnunar félags sem tryggja átti íslenskri þjóð flutninga til og frá landinu með íslenskum skipum og íslenskum áhöfnum.

Það urðu mörg áföllin á langri vegferð en einnig margir sigrarnir. Árið 1930 voru skipin orðin sex, öll með íslenskum áhöfnum og hélst sá skipastóll uns kom til heimsstyrjaldar sem varð til fækkunar skipa og áhafna í stríðslok og fyrstu árin eftir stríð. Eftir það hófst mikil endurnýjun og uppbygging skipastólsins.

Þegar ég hóf fyrst störf hjá félaginu í ársbyrjun 1971 átti það þrettán skip og hið fjórtánda í smíðum, öll með íslenskum áhöfnum. Þegar Mánafoss kom til landsins um vorið var sérstaklega tekið fram í frétt af komu skipsins að nú væru 402 skipverjar á skipum félagsins. Skipafjöldinn komst sem mest upp í 23 skip undir íslenskum fána og 26 skip alls. Í dag eru fjögur skip félagsins með íslenskum áhöfnum, ekkert undir íslenskum fána.

Í dag dettur engum til hugar að tala um Óskabarn þjóðarinnar þegar minnst er á Eimskip. Því miður, því mér þykir enn vænt um félagið.

-----oOo-----

Meðal athugasemda sem hafa borist mér við fyrri færslu var ein sem benti á spillingu stjórnmálamanna og hugsanlega bitlinga þeim til handa frá þeim ríku. Ef frá er talinn sá augljósi bitlingur sem nefndur var í fyrri færslu þegar ráðherrann tók við nýju skipi Samskipa fyrir hönd Færeyinga, ætla ég ekki að hætta mér út í vangaveltur um þá hluti.

16. nóvember 2007 - Blekkingar starfsmannastjórans

“Hefurðu séð blöðin í gær?” spurði vinkona mín stórhneyksluð á svip.
“Það er verið að skipta íslensku hásetunum út á skipum Samskipa fyrir rússneska háseta á sultarlaunum.”

Það var eðlilegt að konan væri hneyksluð, gift sjómanni og hefur löngum borið hag sjómannastéttarinnar sér fyrir brjósti. Ég vildi fá að vita í hvaða blaði þetta hefði birst, en þá var hún ekki viss, hafði þetta eftir annarri hneykslaðri sjómannskonu, en hélt að það væri í DV. Ég hringdi í Erlu frænku á DV sem staðfesti við mig fréttina og í framhaldinu náði ég mér eintak af DV.

Þar var viðtal við Einar Inga Einarsson sem sér um ráðningar skipverja á skip Samskipa. Í viðtalinu hélt hann því fram fullum fetum að til að fá réttindi til að sigla sem háseti þurfi sex mánaða starfsþjálfun á sjó og námskeið í Fjöltækniskólanum og það væri ekkert fólk að fá sem hefði þessi réttindi. Hvað er maðurinn að rugla? hugsaði ég. Einustu skilyrðin eru þau að hafa farið á hin bráðnauðsynlegu námskeið hjá Slysavarnarskóla sjómanna.

Svo áttaði ég mig á klókindunum. Skipin eru skráð í Færeyjum og þar sem í Danmörku mun vera krafa um að hásetar á farskipum sigli fyrst sem viðvaningar í sex mánuði. Hvernig á að vera hægt að ná þessum réttindum á Ísland? Það er ekki hægt. Það eru engir viðvaningar til lengur á skipum íslenskra útgerða. Það er búið að útrýma þeim rétt eins og loftskeytamönnum og eins og verið er að útrýma öðrum farmönnum! Þeir verða einfaldlega að ráða fullgilda háseta á skipin á mannsæmandi launum í stað þess að einblína á viðvaninga. Þeir hafa bara ekki áhuga fyrir slíku.

Í stað Íslendinganna sem eru látnir hætta, eru ráðnir Rússar og Lettar eða þá Króatar og þurfa þeir að skila 270 tíma vinnu á mánuði um borð fyrir 1500 $. (90.000 krónur á mánuði) Fyrir næstu 100 tíma í yfirvinnu fá þeir 500 $ að auki. Ég ætla að taka fram að þessar upphæðir eru óstaðfestar, en þetta eru þær tölur sem ég hefi heyrt af launum nýju hásetanna á Arnarfelli og sel það ekki dýrara en ég keypti það.


Hvað skyldu svo íslensk stjórnvöld gera? Svarið er einfalt. Ekki neitt! Þrír síðustu samgönguráðherrar hafa stuðlað að útrýmingu íslenskrar farmannastéttar, allir þrír, Halldór Blöndal, Sturla Böðvarsson og nú síðast Kristján L. Möller. Sturla Böðvarsson tók að auki þátt í skrípaleiknum er hann tók við Arnarfellinu fyrir hönd færeysku þjóðarinnar sem samgönguráðherra Íslands. Hann var verðlaunaður fyrir tiltækið með forsetaembætti á hinu háa Alþingi.

Sum skipa íslensku skipafélaganna eru sögð sigla undir sjóræningjafánum. Fremstur sjóræningjanna er þá væntanlega sá sem fékk Elton John til að syngja í fimmtugsafmælinu sínu. Með enn frekara þrælahaldi á skipum sínum ætti hann að geta endurvakið Elvis frá dauðum til að syngja í sextugsafmælinu sínu.

Sjá og:

http://jp.blog.is/blog/jp/entry/365609/

14. nóvember 2007 - Mamma hennar Línu ...

... langsokks er 100 ára í dag. Kannski ekki mamma hennar beint, heldur konan sem skóp sögupersónuna Línu langsokk og fjölda annara skemmtilegra persóna sem börn hafa hrifist með og dáðst að, börn á borð við Ronju ræningjadóttur, Emil í Kattholti og leynilögreglumanninn Karl Blómkvist auk fjölda annarra skemmtilegra persóna.

Það var 14. nóvember 1907 (tveimur dögum fyrir 100 ára afmæli Jónasar Hallgrímssonar) sem bændahjónunum Samuel August Ericsson og Hanne Ericsson fædd Jonsson í bænum Näs nærri Vimmerby í Småland fæddist dóttirin Astrid Anna Emilia Ericsson. Hún ólst upp á kærleiksríku heimili foreldra sinna í hópi eldri bróður og tveggja yngri systra. Árið 1924 hóf hún störf á Wimmerby tidning sem prófarkalesari, en árið 1926 verður hún ólétt af syninum Lars með ritstjóranum á blaðinu, vildi ekki hefja búskap með honum og flutti til Stokkhólms þar sem hún lærði vélritun og hraðritun.

Árið 1929 hóf hún störf hjá Kongliga Automobil Klubben, þar sem hún kynntist skrifstofustjóranum Sture Lindgren og giftist honum 1931. Hún eignaðist annað barn sitt, Karin, 1934.

Árið 1941 lá Karin heima með lungnabólgu og Astrid Lindgren hóf að segja henni sögurnar um Línu langsokk. Þremur árum síðar sendi hún handrit að sögunni um Línu til bókaútgáfunnar Bonnier sem höfnuðu henni. Hún lagfærði þá texta handritsins og sendi hana inn í samkeppni um barnabók hjá útgáfunni Rabén og Sjögren þar sem bókin hlaut fyrstu verðlaun. Áður hefði sama forlag gefið út bókina “Britt-Mari lättar på sitt hjärta”, en með Línu langsokk kom stóri sigurinn.


Frá 1947 til 1970 vann Astrid Lindgren í hlutastarfi hjá Rabén & Sjögren sem ritstjóri barnabókadeildarinnar. Árið 1976 lenti hún óvart inni í pólitískum deilum er hún sem jafnaðarmanneskja sagði frá því í grein í Expressen í miðri kosningabaráttunni að hún hefði verið látin greiða 102% af tekjum sínum í skatta. Þessi orð hennar eru af mörgum talin hafa orðið til að ríkisstjórn Olofs Palme féll í þingkosningunum þá um haustið og ríkisstjórn Torbjörns Fälldin tók við.

Bækur Astrid Lindgren hafa nú verið seldar í 145 milljónum eintaka og þýddar á minnst 88 tungumál.

Astrid Lindgren lést 28. janúar 2002 á heimili sínu í Stokkhólmi þar sem hún hafði búið síðan 1926.

Þótt hún sé einn dáðasti barnabókahöfundur sem uppi hefur verið fékk hún aldrei Nóbelinn, ekki fremur en minni spámenn á borð við Gunnar Gunnarsson og Davíð Stefánsson. Hún fékk hinsvegar fjölda annarra viðurkenninga bæði heima og erlendis en sennilega má halda því fram að þær viðurkenningar sem henni þótti vænst um, hafi verið hrifning barna á sögupersónum hennar.

Einhverju sinni minnist ég sjónvarpsviðtals við Astrid Lindgren og spyrillinn spurði beint: Hvar er Emil í Kattholti? (sögurnar um Emil eru unnar úr reynslusögum föður hennar frá æskuárunum á seinnihluta nítjándu aldar)
Þá hló Astrid Lindgren og svaraði:
Hann Emil är kommunalråd i Mariannelund. (í bæjarráði í bænum Mariannelund, skammt frá Vimmerby).

Stytt og endursagt úr:
http://sv.wikipedia.org/wiki/Astrid_Lindgren
http://www.astridlindgren.se/index_1024.htm

13. nóvember 2007 - Um lesbíska leigubílstjóra

Það er stundum erfitt að finna sér eitthvað til að skrifa um þegar þreytan eftir næturvaktina situr í öllum líkamanum. Þegar að við bætast tveir fundir um eftirmiðdaginn og kvöldið verður enn minna um gáfulegar skriftir.

Þar sem ég kom á fundarstað sá ég gamalt eintak af DV þar sem skrifað var um dóm yfir manni sem ráðist hafði á leigubílstjóra sem samkvæmt fyrirsögninni er lesbísk og hefur talsvert verið rætt um þennan dóm á blogginu. Umræddur leigubílstjóri er ágætis vinkona mín, en ég skil ekki hvað kynhneigð hennar komi fréttinni við. En úr því ástæða er til að taka fram að fórnarlambið er samkynhneigt, gefur þá ekki auga leið að árásarmaðurinn hljóti að vera gagnkynhneigður úr því ekki var getið um kynhneigð hans?

Þetta minnir svo aftur á viðtal sem ég heyrði eitt sinn í útvarpsþætti á útvarpsstöð sem nú er aflögð. Stjórnandi þáttarins, Guðríður Haraldsdóttir, ræddi við nokkra stráka í hljómsveit og spurði allt í einu eins og upp úr þurru:
“Er það satt að þið séuð allir gagnkynhneigðir?”
Það kom mikið hik og löng þögn áður en þeir viðurkenndu gagnkynhneigð sína.

11. nóvember 2007 - II - Minningardagur fallinna hermanna

Á borðinu fyrir framan mig er gömul bók sem tengist hermönnum, Minningarrit íslenzkra hermanna sem gefið var út í Winnipeg árið 1923. Í henni eru myndir og stutt æviágrip Íslendinga fæddra á Íslandi eða börn foreldra sem fæddust á Íslandi sem skráðu sig til herþjónustu á tímum fyrri heimsstyrjaldarinnar.

Í dag eru liðin 89 ár frá lokum fyrri heimsstyrjaldarinnar og hefur þessi dagur verið lýstur Remembrance day í Bretlandi og breska samveldinu sem og víða um heim, en til aðgreiningar frá hinum bandaríska Memorial day í maí hefur hann hlotið heitið Veterans day þar í landi, en Armistice day í einhverjum ríkjum Vestur-Evrópu.

Rúmlega 1300 Íslendingar eða fólk af íslensku bergi tók þátt í fyrri heimsstyrjöldinni. Af þessum hópi féllu um 143, flestir í beinum átökum, en nokkrir af óbeinum afleiðingum styrjaldarinnar. Auk þeirra féllu um 30 Kanadamenn af íslenskum heimilum, flestir kvæntir íslenskum konum.

Ekki treysti ég mér til að telja upp mannfall Íslendinga í seinni heimsstyrjöld eða öðrum styrjöldum síðar, en einhverjir íslenskir hermenn eru taldir upp í bókinni Veterans of Icelandic Descent World War II sem og einhverjir sem féllu í Vietnam. Mig grunar reyndar að sú skrá sé ekki tæmandi. Þar er til dæmis ekki getið eins leikfélaga míns sem fór til bandarísks föður síns um 1960 og sögur segja að hafi fallið í Vietnam. Hans er ekki getið í bókinni og ekki hefi ég skoðað minningarmúrinn í Washington DC til að kanna hvort hann sé þar að finna.

Það er full ástæða til að minnast þessa fólks sem voru fórnarlömb hatrammra styrjalda.

11. nóvember 2007 - Sælubros?

Á föstudagskvöldið tók ég þátt í vinnustaðateiti í vinnunni minni, en hugðist halda þaðan niður í bæ, tók upp símann og hringdi heim til vinkonu minnar til að athuga hvort hún vildi skreppa með.

Það var svarað hinum megin og ég heyrði strax að þetta var ekki vinkonan svo ég sagði strax: “Sæl. Er mamma þín heima?”

Það kom smáþögn í símann hinum megin en svo var mér sagt að vinkonan hefði skroppið til útlanda og þetta væri móðir hennar. Ég er viss um að móðirin sem komin er á áttræðisaldur sé enn með sælusvip eftir að hafa verið ruglað saman við 18 ára barnabarn sitt.

10. nóvember 2007 - Jóhanna Sigurðardóttir

ÆÆÆ. Ekki hún Jóhanna mín.

Í byrjun júlímánaðar síðastliðins og í kjölfar gagnrýni Seðlabankans, ákvað Jóhanna Sigurðardóttir félagsmálaráðherra að lækka lánahlutfall til íbúðarkaupa úr 90% í 80%. Ég mótmælti þessari lækkun á bloggsíðu minni, en svo virðist sem enginn hafi tekið mark á þessari athugasemd minni. Um daginn hækkaði einhver einkabankinn vextina og nýir íbúðakaupendur sátu eftir með sárt ennið.

http://velstyran.blog.is/blog/velstyran/entry/254578/

Í gær sá Jóhanna Sigurðardóttir félagsmálaráðherra ástæðu til þess að mótmæla vaxtahækkun þessa ónefnda einkabanka á íbúðalánavöxtum. Af hverju? Þeir eru að fylgja fordæmi Jóhönnu Sigurðardóttur félagsmálaráðherra er hún ákvað að lækka lánahlutfallið úr 90% í 80%, gerðu reyndar enn betur og hækkuðu vextina upp úr öllu valdi.

Jóhanna Sigurðardóttir félagsmálaráðherra ætti frekar að velta fyrir sér atlögu sinni að íbúðakaupendum, en að kenna öðrum um neikvæðni í íbúðarkaupum sem hún átti frumkævðið að.

9. nóvember 2007 - Ekki gleyma lýsinu!!!

Á mínum yngri árum voru óþekkir krakkar skilgreindir sem villingar og þaðan af verra. Sumir voru í sífelldum útistöðum við umhverfi sitt og einhverjir leikfélaganna voru sendir í sveit vegna þess hve illa þeim gekk að aðlagast umhverfi sínu. Nú eru til nöfn á vandamálunum og meðal þeirra er ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) sem ég kann ekki að skilgreina frekar en mun eiga við börn með athyglisbrest með eða án ofvirkni.

Á dögunum birtist ákaflega áhugaverð grein í Dagens nyheter um árangur af notkun lýsis fyrir börn með ADHD eða athyglisbrest og ofvirkni. Samkvæmt sænskri rannsókn sem birt var á ráðstefnu í Bandaríkjunum í gær, reyndist lýsið bæta líðan 35% barna með vægari tegund ADHD á meðan aðrar aðferðir reyndust miklu mun léttvægari.

Ekki er tekið fram hvort um sé að ræða ufsalýsi, þorskalýsi eða þá hákarlalýsi, en allt er það bráðhollt þótt enginn sé athyglisbresturinn.

Ekki ætla ég að hætta mér út í ítarlegri umræður um ADHD, enda hefi ég ekki mikið vit á vandamálinu, en þó er gamla reglan enn í fullu gildi að lýsið er allra meina bót!

http://www.dn.se/DNet/jsp/polopoly.jsp?a=713435

8. nóvember 2007 - Fjarstýringin að vinstrigræna eðalvagninum mínum

Ég skrapp bæjarleið í gær. Slíkt þykir venjulega ekki til frásagnar nema að þegar ég kom út úr búð og dró bíllyklana upp úr vasanum, varð fjarstýringin að bílnum eftir í vasanum.

Ég hafði veitt því eftirtekt fyrir nokkru síðan að komin var sprunga í gúmmíið sem heldur fjarstýringunni við lyklakippuna og nú þegar gúmmíið var endanlega farið, var ljóst að ekki myndi líða á löngu uns fjarstýringin færi sömu leiðina nema ég gripi til viðeigandi ráðstafana.

Minnug þess að fjarstýringin var ættuð úr Bílanausti, skrapp ég þangað sem ég hélt að Bílanaust væri, en þar var þá ekkert Bílanaust lengur, heldur var verslun Neins komin þar í staðinn. Er inn var komið virtist allt með svipuðum ummerkjum og síðast er ég kom þangað inn, það er þegar Bílanaust var nýflutt á Höfðann úr Borgartúni. Þar inni var mér svo vísað á þjónustuverkstæði Neins við Funahöfða þar sem starfsmenn voru eldsnöggir að bjarga fjarstýringunni minni frá eilífri glötun fyrir örfáar krónur.

Og ég sem hélt að Neinn væri bensínstöð eða fjölmiðlafyrirtæki á Akureyri, eða er það verslun með bókhaldsvörur?

Af hverju finna þeir ekki betra nafn á þetta fyrirtæki? Til dæmis má kalla bensínstöðvarnar Bílanaust sem ætti ágætlega við rétt eins og við gömlu góðu bílabúðina.

6. nóvember 2007 - Laun stjórnenda OR .....

....þola ekki dagsljós, segir dagblaðið 24 stundir eða hvað það heitir nú á þessum síðustu og verstu tímum. Skrýtið! Hvar hafa blaðamenn blaðsins haldið sig síðustu mánuðina?

Fyrir einungis þremur mánuðum síðan birtu tvö tímarit tekjublöð þar sem fram komu laun ýmissa einstaklinga þar á meðal margra stjórnenda Orkuveitunnar, en auk þeirra nokkurra minni spámanna og kvenna eins og mín, Stefáns Pálssonar og Helga Péturssonar. Hefði ekki verið nær að endurbirta þessar tölur í stað þess að umlykja launin einhverri dulúð og vandlætingu?

Allavega bera þær launatöflur ekki með sér að neitt þurfi að fela og alls ekki ef ábyrgðin og vinnan á bak við launin eru tekin inn í dæmið!

5. nóvember 2007 - Grimmileg örlög Lajku

Síðastliðið sumar loguðu bloggheimar af heift yfir ætluðum örlögum hundsins Lúkasar á Akureyri. Öllu grimmilegri urðu þó örlög hinnar rússnesku Lajku fyrir fimmtíu árum síðan.

Lajka (víða skrifuð Laika) er sennilega frægasta tík sem uppi hefur verið í raunheimum. Hún var fyrsti geimfarinn og jafnframt var hún fyrsta lífsveran af jörðinni sem lét lífið úti í geimnum. Lengi voru uppi frásagnir þess efnis að hún hefði lifað í marga daga úti í geimnum og jafnvel átt afturkvæmt sem var ómögulegt. Í reynd dó hún einungis nokkrum klukkustundum eftir að henni hafði verið skotið út í geiminn. Mikill hiti og stress dýrsins urðu sennilega til þess að hún dó einungis fimm til sjö tímum eftir geimskotið um borð í geimfarinu Spútnik 2.

Á laugardag voru liðin 50 ár frá þessum tímamótum í mannkynssögunni er fyrstu lífverunni var skotið út í geiminn. Um leið er ástæða til að minnast allra þeirra dýra sem hafa orðið fórnarlömb grimmdareðlis mannsins, þótt vissulega hafi ferð Lajku stuðlað að mikilli framþróun manneskjunnar í geimvísindum.

http://www.dn.se/DNet/jsp/polopoly.jsp?d=148&a=712124

3. nóvember 2007 - Barði og trumbuslagararnir

Ef mikið er af auglýsingatímum í miðjum sjónvarpsþáttum er ég venjulega búin að fá nóg og farin að snúa mér að öðrum áhugamálum í öðrum auglýsingatíma. Þetta á jafnt við um Formúluna sem Laugardagslögin. Ég vandi mig því á að byrja ekki að horfa á útsendingu frá keppnum í Formúlunni fyrr en eftir annað auglýsingahlé og bílarnir komnir af stað í upphitunarhringinn. Þá hefur þátturinn Laugardagslögin verið svo hræðilega litlaus að ég hefi ekki nennt að horfa á hann til enda.

Nú brá öðruvísi við. Ég sá byrjunina og þegar kom að öðru auglýsingahléi var ég farin að snúa mér að skemmtilegri þáttum tilverunnar að venju. Skyndilega heyrði ég þetta frábæra tölvupopp og trumbuslátt innan úr stofu rétt eins og Kraftwerk væru komnir á sviðið. Ég fór að hlusta og horfa.

Útsetning og sviðssetning á lagi Barða Jóhannssonar reyndist vera tær snilld og það kom mér ekkert á óvart að það skyldi komast áfram í lokakeppnina. Hið einasta sem ég sá athugavert við flutninginn var að hljómborðsleikarinn skyldi ekki líka vera ber að ofan eins og trumbuslagararnir og karlsöngvarinn sem ég veit ekki nöfnin á.

Ef Barði kemst ekki áfram alla leið í lokakeppni Júróvisjón í vor með þessu taktfasta lagi verð ég illa svikin. Verð ég þó seint talin mikill aðdáandi teknó og trumbusláttartónlistar.

http://dagskra.ruv.is/streaming/sjonvarpid/?file=4360041

2. nóvember 2007 - Hvor er betri Bush eða Neuman?

Eins og allir sjá sem vilja sjá, er sterkur svipur með þeim félögum George Dobbljú Bush og Alfred E. Neuman. Báðir eru þeir með sterkt svipmót af skapara sínum og frægir að endemum, Bush í embætti sínu sem forseti Bandaríkja Norður-Ameríku, en Neuman sem tákngervingur fyrir bandaríska grínblaðið MAD.


Guðni Már vinur minn dró fram á síðu sinni ákveðna táknmynd fyrir þá félaga báða tvo. Þegar grannt er skoðað, er greinilegt að þeir eru ekki aðeins með sterkan svip, heldur svo líkir að það hlýtur að vera náinn skyldleiki þeirra á millum.

Sönnunin er hér til hliðar.

1. nóvember 2007 - Klúður í Borgarráði.

Fyrir nokkrum dögum átti ég leið um Laugardalinn og kom að sýningarpallinum með skiltunum sem sögðu sögu Þvottalauganna í Laugardal. Þegar að var komið reyndust upplýsingaskiltin vera horfin. Ég hafði samband við umsjónarmann Þvottalauganna og spurði hann hvort verið væri að endurskoða sögu Þvottalauganna. Hann hló, en neitaði því að verið væri að endurskoða söguna.

Á fimmtudagsmorguninn ákvað Borgarráð Reykjavíkur að endurskoða ákvarðanir OR og rífa upp ákvarðanir lögmætrar stjórnar fyrirtækisins.

Það kom mér ekkert á óvart að Svandís Svavarsdóttir skyldi bregðast við á þennan hátt, en að stuttbuxnadeild Sjálfstæðisflokksins skyldi ekki sleppa pilsfaldi hennar er þeir klöguðu gamla góða Villa fyrir formanninum sínum kom mér verulega á óvart.

Ég hefi sjaldan verið sammála Hannesi Smárasyni, en nú er ég honum og Bjarna Ármannssyni hjartanlega sammála um vonbrigði þeirra. Það tjón sem ákvörðun Borgarráðs er að valda Reykjavík Energy Invest og Geysir Green Energy verður erfitt að bæta til viðbótar því tjóni sem flumbruháttur Svandísar og stuttbuxnadeildarinnar hafa þegar valdið þessum aðilum.

Því meir sem ég kynnist íslenskri pólitík, því vænna þætti mér um hundinn minn ef ég ætti hund á annað borð.

30. október 2007 - Allt á ensku!

Þegar ég bjó í Svíþjóð og kom til Íslands og reyndi að finna eitthvað sem minnti á upprunann og móðurjörðina gat ég valið úr miklu úrvali ýmissa hluta í ferðamannaverslunum. Þar voru bolir, merki ýmiskonar og kort sem báru með sér að þau ættu uppruna á Íslandi. Vandamálið var bara eitt. Allt þetta drasl var merkt á ensku.

Það fannst ekkert á sænsku eða þýsku eða frönsku eða japönsku, þó ekki væri nema bara á gamla góða ylhýra. Það var bara til á ensku. Allt var þetta merkt Æslandi (skrifað Iceland), ekkert var merkt Island, eða Islande, eða Ijsland. Að sjálfsögðu var ekkert merkt með heitinu Ísland.

Ég átti erindi í ferðavöruverslun í Reykjavík í sumar ásamt sænsku vinafólki mínu. Það var sama sagan og fyrrum. Allt sem merkt var Íslandi var á ensku. Ekkert á íslensku. Nú er mestöll tónlistin sem sögð er íslensk flutt á ensku. Svo ætlast sumir til að útlendingar sem búa á Íslandi læri íslensku.

Til hvers? Hvar er hvatningin til þess að læra íslensku? Ekki er hún í ferðavöruverslunum. Svo mikið er víst. Ekki heldur í tónlistinni.

29. október 2007 - Hálkuvandræðin á Keflavíkurflugvelli

Ég minnist þess ekki að hafa heyrt talað um vandræði vegna hálku á Keflavíkurflugvelli áður. Í gær voru tvær flugvélar látnar lenda á Egilsstöðum auk einnar sem rann til í hálkunni. Ég skal þó ekki fullyrða að þetta hafi ekki oft skeð áður þótt ég minnist þess ekki.

Ég fer að velta því fyrir mér hvort þetta séu afleiðingar af brottför hersins? Það er ljóst að verulega var dregið úr allri þjónustu suðurfrá með fækkun hermanna. Sum þjónustan mátti alveg missa sín, en spurningin er hvort snjóruðningsdeildin sem var rekin í nánu samstarfi við flugvallarslökkviliðið hafi orðið að líða fyrir niðurskurðinn sem varð við brottför hersins?

Spyr ein sem ekki veit.

-----oOo-----

Svo fá elsku hjartans systkinin mín hamingjuóskir með daginn. Algjörir ellismellir, eitthvað annað en ég.

28. október 2007 - Gáfaðar kisur

Eins og allir vita sem vilja vita, þá á ég mjög gáfaðar kisur, samanber færsluna á undan og er Hrafnhildur ofurkisa systur sinni fremri í mörgu. Hún er ekki bara svört og því góð í íþróttum eins og einhver ónefndur fyrrum ráðherra á að hafa sagt um þeldökkt fólk, heldur er hún einnig góð í fleiru.

Hrafnhildur kvartar þó sáran yfir einhæfum bókakostinum því henni finnst of mikið af ættfræði og of lítið af skáldsögum á heimilinu. Hún er þó farin að sætta sig við bókakostinn og tekur gjarnan með sér eina og eina ættfræðibók í rúmið þegar hún fer að sofa á kvöldin.

Myndin sýnir þar sem Hrafnhildur ofurkisa er að velja sér bók til að lesa fyrir svefninn og virðist heilluð af Vaðbrekkungum. Eins og sjá má af myndinni, var ég ekki búin að taka til í hillunum áður en ég smellti af myndinni.

-----oOo-----

Svo fær Eyjólfur frændi minn og dyggur lesandi bloggsins hamingjuóskir með 74 ára afmælið.

26. október 2007 - Hrafnhildur ofurkisa

Það munaði litlu að ég kæmi of seint til vinnu á fimmtudagsmorguninn. Ekki var það vegna mikillar umferðar né heldur vegna þess að ég hefði sofið yfir mig. Skýringin var Hrafnhildur ofurkisa.

Þegar ég fer á morgunvakt, fylgir Hrafnhildur mér venjulega niður stigana og fer út í garð, en ég fer út um framdyrnar og rölti þennan spotta í vinnuna. Á fimmtudagsmorguninn fylgdi Hrafnhildur mér niður að venju, en harðneitaði að fara út í garð en vildi labba með mér að framdyrum blokkarinnar. Slagviðrið stóð beint á dyrnar og köttinn svo hún sneri sér snarlega við og inn aftur. Við röltum að bakdyrunum sem snúa út í garð og þar var sama veðrið. Hrafnhildur fór út á tröppur og sannfærðist um að veðrið væri einnig vont þeim megin, hætti við að fara út og ætlaði að hreiðra um sig undir stiganum í stigaganginum. Það er ekki vinsæll staður fyrir ungar kisur að mati tvífættra íbúa blokkarinnar. Því þurfti ég að narra hana undan stiganum og fara með hana upp aftur og inn í íbúðina áður en ég hélt til vinnu.

Ég var með bullandi samvisku á vaktinni, vitandi af Hrafnhildi ofurkisu innilokaðri heima ásamt Tárhildi litlu systur sinni. Mitt fyrsta verk er ég kom heim, var því að sleppa báðum kisunum út í garð.

Skjannahvítur fress úr efra Breiðholti að nafni Tómas er nýlega fluttur inn í íbúðina á jarðhæð. Algjör Breiðhyltingur. (Láttu mig þekkja það. Ég flutti í Árbæinn úr efra Breiðholti þaðan sem búið að banna allar kisur) Tómas þykir mjög árásargjarn og er duglegur við að hrella hana Hrafnhildi mína hvenær sem hann sér færi á slíku, en hún er algjör andstæða við hvíta fressið, fínleg, hógvær, svört eins og nóttin og vægir að hætti þess sem vitið hefur.

Áður en ég fór að hátta og skrifa þennan litla pistil fyrir svefninn fór ég út í garð í húsvarðarleik, þ.e. ég rölti út í garð og hristi Halifaxhrepps-lyklakippuna mína af ákafa, en það er merki til Hrafnhildar að nú eigi hún að koma inn að sofa. Það leið ekki á löngu uns hún kom mjálmandi að hlið mér til að fylgja mér heim. Áður en við komumst alla leið að útidyrunum stökk hvítt óhræsi út úr runna og beint á hana Hrafnhildi mína. Hún forðaði sér undan og hófst þessi líka eltingarleikur um allan garðinn uns hvíta ófétið kom til baka til mín blýsperrtur af ánægju yfir afrekum sínum að hafa hrakið Hrafnhildi á flótta. Hófst þá nýr eltingarleikur þar sem ég hljóp hvæsandi á eftir kettinum Tómasi rétt eins og Akab skipstjóri á eftir Moby Dick. Loksins slapp hann á bakvið grindverk og ég hélt heim og Hrafnhildur ofurkisa á eftir mér með rófuna beint upp í loftið.

Er það nema von að nágrannarnir haldi sitthvað misjafnt um mig?

25. október 2007 - Hver var hraðinn?

Góður vinur minn átti leið um Kringlumýrarbrautina á þriðjudagskvöldið og kom þar að því sem virtist vera mjög alvarlegt umferðarslys. Hann lýsti fyrir mér aðstæðum á slysstað í gegnum síma þannig að hann tryði því ekki að sá sem virtist vera bílstjórinn væri vappandi í kringum bílflakið.

Þar sem ég sat heima og var að hlusta á útvarpið hafði útsending verið rofin nokkru áður til að segja að Kringlumýrarbrautin væri lokuð vegna umferðarslyss. Þegar fréttin af slysinu náði Morgunblaðsvefnum setti ég stutta athugasemd inn á fréttabloggið þar sem ég gat mér þess til að um hugsanlegan kappakstur hefði verið að ræða þótt ég óskaði þess um leið að fólk slasaðist ekki alvarlega í þvílíku slysi. Svo fór ég að sofa.

Þegar ég vaknaði á miðvikudagsmorguninn mættu mér mjög neikvæðar athugasemdir á Moggabloggi, athugasemdir sem höfðu verið settar inn um nóttina, að dirfast að tala svona um fólk sem hugsanlega væri dáið eða stórslasað. Ég fékk nóg. Þótt ég hefði betri heimildir sem og fréttir í útvarpinu um miðnættið, viðurkenndi ég fyrir sjálfri mér að ég hefði brotið á mínum eigin siðareglum varðandi fréttablogg og þurrkaði út færsluna ásamt hinum mjög svo neikvæðu athugasemdum.

Það þarf svo ekkert að taka fram að grunsemdir mínar um vítaverðan ofsaakstur voru svo staðfestar í fréttum, bæði Morgunblaðsins sem og útvarpsins. Þær reyndust ekki bara staðfestar, heldur mun verri en ég hafði búist við eftir það sem ég hafði heyrt af slysinu. Eftir situr sært stolt vegna ljótra athugasemda sem ég varð fyrir á Moggabloggi.

Þótt ég sé löngu orðin háð Moggabloggi, er kominn tími til að hvíla sig og nota hvíldartímann í önnur og skemmtilegri ritstörf.

http://www.mbl.is/mm/frettir/innlent/frett.html?nid=1298661


Þessi var pistillinn sem ég eyddi:


24. október 2007 – Hver var hraðinn?

Hver sá sem ekur norður Kringlumýrarbrautina verður að vanda sig sérstaklega mikið til að ná því að velta bílnum sínum yfir á akreinarnar sem liggja til suðurs. Á þessum stað eru þrjár akreinar í hvora átt og þarf býsna mikla lagni til að ná slíku. Í útvarpsfréttum er sagt frá því að bíllinn hafi lent á ljósastaur og kastast þaðan yfir á vitlausan hluta brautarinnar og oltið. Hvernig er það hægt? Hver var hraði bílsins?

Ég ætla ekki að halda því fram að bílstjórinn hafi verið í kappakstri þótt ýmsar grunsemdir fari um hugann. Ég óska þess bara að þeir tveir sem voru fluttir á slysadeild hafi ekki slasast alvarlega og hugsa til allra þeirra sem eiga um sárt að binda eftir umferðarslys,
hvort heldur er af eigin völdum eða annarra.

http://www.mbl.is/mm/frettir/innlent/frett.html?nid=1298615