20. júlí 2015 - Um trjágróður

Nokkru eftir að ég keypti mér íbúð í Hraunbæ í Árbæjarhverfi haustið 2004 veitti ég því athygli að stór bygging fór að gægjast upp fyrir hæðina í suðvestri með tilheyrandi brambolti og byggingakrönum. Þetta var Turninn við Smáratorg í Kópavogi og þegar óskapnaðurinn var fullbyggður gat ég „notið“ þess að sjá svona fimm efstu hæðirnar frá Árbæjarhverfi.  Þótt ég sé lítt hrifin af háhýsum hafði ég litlar áhyggjur af þessum turni enda náði hann aldrei að skyggja á sólina hjá mér þótt ljótur væri. 

Á opnu svæði við Rofabæ á milli mín og Kópavogs standa nokkrar aspir í teinréttri röð.  Ég er heldur ekki hrifin af öspum í íbúðahverfum þótt ég geti heillast af þeim úr fjarlægð og til sveita. 

Frá því Turninn var reistur fyrir 2008 og blasti við mér þar sem ég bý við Hraunbæ í Árbæjarhverfi hefur gerst kraftaverk.  Aspirnar við Rofabæ hafa vaxið Turninum yfir höfuð séð frá mér og nú verð ég að bíða haustsins til að sjá aftur til Turnsins og sakna hans ekki neitt, en vissulega sé ég hinn turninn aðeins til hægri við Turninn þegar blæs af norðri. Ég vonast til að hann hverfi einnig á bakvið trjágróður innan margra ára.

Út um gluggana í vinnunni blasti við mér gamalt einokunarfyrirtæki í vestri eftir að flutt var í nýja húsið.  Skammt frá húsinu voru gróðursettar nokkrar bjarkir  inn á milli bílastæða og voru þær óttalega ræfilslegar fyrstu árin, en nú hafa þær tekið við sér og hulið aðalstöðvar einokunarfyrirtækisins við Bitruháls svo ég þarf ekki lengur að ergja mig á sýn til Mjólkursamsölunnar.  Verra var þó með nýja byggingu Ölgerðar Egils Skallagrímssonar því hún tók af mér útsýnið til Sundahafnar frá vinnunni.  Ég get þó huggað mig með því að trjágróðurinn er smám saman að hylja þessa hræðilega ljótu skemmu fyrir mér.

Það er yndislegt að sigla um finnska skerjagarðinn og njóta fegurðarinnar í trjágróðrinum sem nær víðast hvar niður að sjó.  Þessu er ekki svona farið með Reykjavík þar sem ískaldir steinsteyputurnar blasa við þegar siglt er um Engeyjarsund að einu gömlu húsi frátöldu.

Var ég nokkuð búin að tjá mig um hrifningu mína á lúpínu?

 

10. júlí 2015 - Tveir góðir félagar.

Í ársbyrjun ársins 1970 var ég ráðin sem smyrjari á varðskipið Þór þegar hann fór af stað eftir slæman bruna ári fyrr og lenti á vakt með nýjum vélstjóra á skipinu sem þá var undir fertugu.  Þór Steingrímsson var vanur vélstjóri frá skipum Bæjarútgerðar Reykjavíkur en nýr hjá Landhelgisgæslunni.  Ekki var það til að minnka álitið á manninum að hann var nýlega kvæntur henni Maddý, Magneu Þorsteinsdóttur, fráskilinni konu á hans aldri sem hafði verið fjölskylduvinur móðurfólksins míns og alin upp á Skólavörðuholtinu eins og móðir mín og sem ég hafði kynnst sem barn að aldri.

Þór reyndist mér mjög vel, var sem mentorinn minn ásamt fleiri reyndum vélstjórum Landhelgisgæslunnar þar sem Halldór heitinn Hallfreðsson kom næstur á eftir Þór í að siða mig til.  Halldór lést sviplega 1973 og varð einasta fórnarlamb þorskastríðsins sem hófst 1972 og megi minning hans lifa með okkur.  Þór náði hinsvegar að klífa metorðastigann og varð yfirvélstjóri og fremstur meðal jafninga sem hans var von og vísa. Ég hitti Þór fáeinum sinnum á síðustu árum, oftast í tengslum við viðburði tengda vélstjórnarnámi og áttum við góð samskipti saman.

Þór lést í síðasta mánuði og var jarðsettur 9. júlí.  Því miður komst ég ekki í útförina, svaf hana af mér á milli vakta, en ég veit að þau hjónin Maddý og Þór munu fyrirgefa mér þreytuna.

Annar góður félagi lést á dögunum, nánar tltekið 29. júní 2015.   Heiðar Þór Bragason starfaði einnig um tíma hjá Landhelgisgæslunni, en við vorum að auki bekkjarfélagar í Vélskólanum þar sem hann var jafnframt einn þeirra sem heilluðu mann upp úr skónum.  Með sinni jákvæðu afstöðu til lífsins urðum við góðir vinir á sínum tíma og margar og skemmtilegar voru kennslustundirnar í Vélskólanum er Heiðar tjáði sig um reynslu sína, en hann var fáeinum árum eldri en við hin og kunni ýmislegt á lífið sem var okkur framandi.  Því miður rofnuðu tengslin þegar fólk fór hvert í sína áttina eftir námið og þótti mér miður er ég ætlaði að hitta Heiðar við Mývatnsströnd sumarið 1980, en hann var hættur og farinn suður. 

Ég heyrði aldrei meira frá Heiðari, en saknaði hans sem góðs félaga og þótti miður er hann kvaddi okkur löngu fyrir aldur fram 29. júní síðastliðinn.  Hann var vinur í reynd.

Ég náði þó útförinni hans.