19. febrúar 2016 - Samfylkingin

Ég er jafnaðarmanneskja. Ég styð sósíalisma og jafnrétti þegnanna en um leið styð ég sameiningu jafnaðarmanna í Evrópu fyrir betra samfélagi. Löngum var ég langt til vinstri en þegar ónefndur náungi fór að gera sig gildan innan Alþýðubandalagsins minnkaði áhugi minn fyrir þeim flokki og ég fór að horfa í kringum mig eftir betri kostum. Þeir voru ekki í boði lengi vel.

Ég bjó í nokkur ár í Svíþjóð. Meðan ég bjó þar greiddu Svíar atkvæði um aðild að Evrópusambandinu og sannfærð um að vera utan Evrópusambandsins væru hið eina rétta, greiddi ég atkvæði gegn aðild Svíþjóðar að Evrópusambandinu. Það hafði engin áhrif og Svíþjóð gerðist aðili að sambandinu. Fljótlega sá ég að ég hafði gert rangt með atkvæði mínu og varð sannfærð um að Evrópusambandsaðild væri hið eina rétta fyrir Svíþjóð. Af hverju ekki líka fyrir Ísland?

Eftir að ég flutti aftur til Íslands árið 1996 hélt ég áfram að styðja minn gamla flokk. Ónefndur var þá horfinn úr flokknum til annarra starfa sem hæfðu betur hans metnaði og ekkert stóð í vegi fyrir áframhaldandi stuðningi við Alþýðubandalagið nema eitt, einangrunarstefnan og baráttan gegn Evrópusambandinu. Í nokkur ár studdi ég samt flokkinn og síðar Vinstri hreyfinguna, grænt framboð sem þó lét ekki af neikvæðri stefnu gagnvart Evrópu. Að lokum gafst ég upp og innritaði mig í Samfylkinguna.

Í nokkur ár átti ég góða daga með Samfylkingunni, var virk, mætti á marga fundi, var kosin í stjórn Samfylkingarfélagsins í Reykjavík, tók þátt í frægum fundi í Þjóðleikhúskjallaranum í ársbyrjun 2009 þar sem samin var ályktun gegn stjórnarsamstarfi Samfylkingar og Sjálfstæðisflokks og sem varð að stjórnarslitum fáeinum dögum síðar. Um vorið átti ég meira að segja sæti neðarlega á framboðslista Samfylkingarinnar í Reykjavík suður, en þótt ekki ætti ég neina möguleika á þingsæti, vann Samfylkingin stórsigur um allt land og Jóhanna Sigurðardóttir varð forsætisráðherra.

Eftir tveggja ára stjórnarsetu í Samfylkingarfélaginu í Reykjavík, fyrst undir formennsku Helgu Völu Helgadóttur og síðar undir stjórn Kjartans Valgarðssonar fór ég að verða afhuga starfinu. Baráttuandinn var vissulega til staðar enda þjóðfélagið í rúst eftir hrunið og okkar barátta miðaðist við að endurreisa þjóðfélagið. Það urðu þó ákveðin vatnaskil á landsfundinum 2011, en ég komst ekki á fundinn vegna vaktavinnu minnar. Ég studdi þó áherslur hins baráttuglaða Kjartans Valgarðssonar og fleiri en mátti mín lítils fjarverandi. Þegar kom að formannskjöri tveimur árum síðar studdi ég að sjálfsögðu félaga Guðbjart Hannesson frá Akranesi, en hann fékk ekki nægan stuðning og Árni Páll varð formaður og byrjaði sína formennsku með því að kasta stjórnarskrárfrumvarpinu á glæ. Þar með var ég komin út á klaka og átti ekki nóg afl í sálu minni til að berjast fyrir Samfylkinguna þótt vissulega greiddi ég henni atkvæði mitt um vorið. Sömu sögu er að segja af sveitastjórnakosningunum 2014. Ég var ekki tilbúin til að berjast en samt fékk Samfylkingin atkvæði mitt.

Í ársbyrjun 2015 var enn og aftur boðað til landsfundar. Samfylkingarfélagið í Reykjavík þar sem ég var og er enn skuldlaus félagi tilnefndi mig sem landsfundarfulltrúa. Vegna vaktavinnu minnar átti ég erfitt með að mæta á landsfundinn. Ég komst ekki á félagsfund sem haldinn var í febrúar en en var samt lengi tveggja átta, get ég mætt eða get ég ekki mætt og ýmist tilkynnti ég mig á landsfundinn eða að ég afboðaði mig. Loks kom að landsfundinum, ég komst, greiddi mitt landsfundargjald og mætti á Hótel Sögu þegar landsfundurinn hófst.

Mér var vísað út.

 Þegar ég ætlaði að skrá mig á fundinn var mér tilkynnt að ég ætti ekki heima á fundinum, ég hefði ekki mætt á fund í lok febrúar þar sem ákveðið hefði verið hverjir væru fulltrúar Reykjavíkur til landsfundarins og því yrði ég að vera úti. Mig grunaði reyndar að allt annað lægi að baki. Sem yfirlýst stuðningsmanneskja Sigríðar Ingibjargar Ingadóttur væri verið að loka á stuðningsfólk hennar. Þótt formaður Samfylkingarfélagsins í Reykjavík sýndi kjörnefnd landsfundarins svart á hvítu að ég væri tilnefnd sem fulltrúi félagsins til landsfundar fékkst því ekki haggað og mér var nánast vísað á dyr og ég gekk út óflokksbundin, án þess að vera meðlimur í Samfylkingunni. Ógreitt atkvæði mitt sagði allt um traustið til Sigríðar Ingibjargar og um leið fækkaði stuðningsfólki Samfylkingarinnar um eina manneskju.

Ég verð áfram meðlimur í Samfylkingarfélaginu í Reykjavík. Þangað greiði ég mín félagsgjöld og styð stjórn SffR heilshugar en ég er ekki meðlimur í Samfylkingunni. Ég vil þó taka fram að ég styð formanninn sem persónu, en ekki endilega sem formann. Sá flokkur hefur sýnt mér slíka lítilsvirðingu að ég mun eiga erfitt með að styðja hana í framtíðinni. Það verður eitthvað mikið að gerast til þess að svo verði.

Ég er jafnaðarmanneskja. Ég styð sósíalisma og jafnrétti þegnanna en um leið styð ég sameiningu jafnaðarmanna í Evrópu fyrir betra samfélagi. Ég lifi enn í þeirri veiku von að jafnaðarmenn Evrópu sameinist og verði afl, ekki aðeins á Norðurlöndunum og í Þýskalandi, heldur einnig á Íslandi.