23. apríl 2016 - Greyfriars Bobby

Ég á tvær kisur sem eru ekki á því að hlýða mér alla daga. Þvert á móti eru þær duglegar við að sýna mér hver það er sem ræður á heimilinu og þær ætlast til að ég sitji og standi að þeirra vilja. Í gær tók önnur þeirra upp á því að skríða inn í fataskáp um leið og ég opnaði hann og míga þar yfir skó sem virtust vera í óreiðu þar inni. Ég stoppaði hana snarlega af og sýndi henni hver það er sem ræður á heimilinu og eitthvað virtist hún hafa lært að skammast sín því hún hefur hlýtt mér eins og lamb í dag.

Ekki veit ég hvað kattarskömminni kom til að míga inni í fataskáp. Skömmu áður hafði ég hreinsað sandkassa þeirra systra og þær fengu að auki aukreitis kattanammi í tilefni sumarkomu. Kannski eru þær bara svona ofdekraðar? Allavega er ástæða til að hugleiða eðli húsdýra og mótmæli þeirra ef þeim finnst þau fara á mis við eitthvað í lífinu.

Um daginn heyrði ég sögu af hundi:

Ég var í Edinborg í Skotlandi að heimsækja son minn og fjölskyldu hans og að sjálfsögðu kom ég við hjá leiði Greyfriars Bobby.  Greyfriars Bobby var hundur. Ég kann ekki sögu hans í smáatriðum né hverrar tegundar hann var, en eigandi hans var John Grey, lögregluþjónn í Edinborg. John Grey lést árið 1858 þegar Greyfriars Bobby var einungis tveggja ára gamall. Reynt var að flæma hundinn í burtu frá gröf eigandans við jarðarförina en það tókst ekki. Hann settist að hjá gröf húsbónda síns og neitaði að fara í burtu. Kráareigandi í nágrenni kirkjugarðsins sá aumur á honum og gaf honum að éta og síðan beið hundurinn húsbónda síns. Hann þurfti að bíða lengi.

Eftir fjórtán ára bið eftir húsbónda sínum dó hundurinn Greyfriars Bobby. Ekki var leyfilegt að grafa hann í kirkjugarði húsbóndans og því var hann jarðsettur við innganginn að kirkjugarðinum. Enn í dag hvíla þeir félagar nærri hvorum öðrum, en ekki saman, en vafalaust eru þeir saman á himnum. Kráin hvar eigandinn gaf Greyfriars Bobby að éta í fjórtán ár ber í dag nafn hundsins og er það vel.

Kisurnar mínar eru ellefu ára gamlar og þær munu ekki eiga mörg ár eftir af þessu jarðlífi. Mér kæmi hinsvegar ekki á óvart að hitta þær aftur á efsta degi, í sjálfu Himnaríki.