Ég var að
horfa á sjónvarpið á sunnudagskvöldi sem þykir kannski ekki merkilegt, en þátturinn
„Árið er“ náði samt að grafa upp gamlar
minningar, kannski ekki svo mikið um eigin verðleika, fremur um verðleika og
viðbrögð annarra.
Árið var 1990. Ég hafði nokkru áður hafið störf við Hässelbyverket, kraftvarmaver í útjaðri Stokkhólms og kvöldið sem úrslitakvöldið í Júróvisjón var haldið einhversstaðar suður á Balkanskaga var haldið Júróvisjónpartí í húsnæði Íslendingafélagsins í Stokkhólmi í Bromma og ég kom þar við um stund áður en haldið var á næturvaktina við Hässelbyverket. Fólk var byrjað að kneifa öl á fullu er ég hélt á braut en mig minnir að ég hafi náð að hlusta á framlag Íslands áður en ég fór á vaktina. Þegar þangað var komið var atkvæðagreiðslan nýbyrjuð og það var gaman að heyra að vaktfélagarnir voru sannfærðir um að Ísland ynni keppnina. Þótt ekki væri ég jafn sannfærð eftir 16. sætið árin 1986 og 1987 þar sem ég var fyrirfram sannfærð um frábæran árangur, átti ég von á góðu, en svo fór sem fór að Ísland lenti í 4. sæti.
Ég stóð mína vakt aðfararnótt sunnudagsins og er morgunvaktin kom, hélt ég til míns heima, en ég bjó þá ennþá í Södertälje, í nærri tveggja tíma ferð í burtu með almenningsfarartækjum, tunnelbana og héraðslest (pendeltåg). Þegar ég kom með tunnelbananum til brautarstöðvarinnar í miðborg Stokkhólms, rakst ég á allmarga drukkna Íslendinga sem bjuggu í suðurhluta Stokkhólms og nágrannasveitarfélaga þar sem þeir voru á heimleið, uppfullir hamingju og óskandi sjálfum sér og öðrum til hamingju með glæsilegan „sigur“ Íslendinga í Júróvisjón.
Nokkru eftir þetta lögðust Júróvisjónpartí Íslendingafélagsins í Stokkhólmi af, en síðasta árið mitt í Svíþjóð (ekki gefið upp hvaða ár það var) var ákveðið að rifja upp gamla Júróvisjóngleði og halda Júróvisjónpartí á krá einni á Södermalm. Fjörið byrjaði vel þótt enginn hefði heyrt íslenska framlagið áður, en fregnir höfðu borist af mikilli velgengni þess á Íslandi. Það mátti heyra fjöður detta meðan lagið var flutt í beinni í sjónvarpinu, en er laginu var lokið var ekkert mikill fögnuður og fólk sneri sér að skemmtilegri þáttum tilverunnar en Júróvisjónkeppni og enginn fylgdist með atkvæðagreiðslunni það kvöldið.
Síðan þá hefi ég ávallt verið uppfull varfærni gagnvart Júróvisjónþátttöku Íslendinga.
Árið var 1990. Ég hafði nokkru áður hafið störf við Hässelbyverket, kraftvarmaver í útjaðri Stokkhólms og kvöldið sem úrslitakvöldið í Júróvisjón var haldið einhversstaðar suður á Balkanskaga var haldið Júróvisjónpartí í húsnæði Íslendingafélagsins í Stokkhólmi í Bromma og ég kom þar við um stund áður en haldið var á næturvaktina við Hässelbyverket. Fólk var byrjað að kneifa öl á fullu er ég hélt á braut en mig minnir að ég hafi náð að hlusta á framlag Íslands áður en ég fór á vaktina. Þegar þangað var komið var atkvæðagreiðslan nýbyrjuð og það var gaman að heyra að vaktfélagarnir voru sannfærðir um að Ísland ynni keppnina. Þótt ekki væri ég jafn sannfærð eftir 16. sætið árin 1986 og 1987 þar sem ég var fyrirfram sannfærð um frábæran árangur, átti ég von á góðu, en svo fór sem fór að Ísland lenti í 4. sæti.
Ég stóð mína vakt aðfararnótt sunnudagsins og er morgunvaktin kom, hélt ég til míns heima, en ég bjó þá ennþá í Södertälje, í nærri tveggja tíma ferð í burtu með almenningsfarartækjum, tunnelbana og héraðslest (pendeltåg). Þegar ég kom með tunnelbananum til brautarstöðvarinnar í miðborg Stokkhólms, rakst ég á allmarga drukkna Íslendinga sem bjuggu í suðurhluta Stokkhólms og nágrannasveitarfélaga þar sem þeir voru á heimleið, uppfullir hamingju og óskandi sjálfum sér og öðrum til hamingju með glæsilegan „sigur“ Íslendinga í Júróvisjón.
Nokkru eftir þetta lögðust Júróvisjónpartí Íslendingafélagsins í Stokkhólmi af, en síðasta árið mitt í Svíþjóð (ekki gefið upp hvaða ár það var) var ákveðið að rifja upp gamla Júróvisjóngleði og halda Júróvisjónpartí á krá einni á Södermalm. Fjörið byrjaði vel þótt enginn hefði heyrt íslenska framlagið áður, en fregnir höfðu borist af mikilli velgengni þess á Íslandi. Það mátti heyra fjöður detta meðan lagið var flutt í beinni í sjónvarpinu, en er laginu var lokið var ekkert mikill fögnuður og fólk sneri sér að skemmtilegri þáttum tilverunnar en Júróvisjónkeppni og enginn fylgdist með atkvæðagreiðslunni það kvöldið.
Síðan þá hefi ég ávallt verið uppfull varfærni gagnvart Júróvisjónþátttöku Íslendinga.
0 ummæli:
Skrifa ummæli