Haldið ykkur fast.
Ég ætla að byrja á smájátningu. Mér er ekkert illa við múslíma né nein önnur trúarbrögð. Ég var alin upp í kristinni trú og ég er enn háð minni barnatrú þar sem fyrirgefningin í anda Nýja testamentisins var í hávegum höfð sem og heimspeki kristinnar trúar og þetta var rækilega innprentað í mig í bæði kirkju og skóla. Mér var kennt að virða allar manneskjur og öll trúarbrögð og ég hefi reynt að fara eftir þessari gullvægu reglu þótt vissulega hafi ég borið stöku sinnum af hinum þrönga stíg kristninnar og ekki aðeins brugðist kærleikserindinu heldur og kynnst syndinni í öllu sínu veldi.
Á langri vegferð á lífsins öldum hefi ég kynnst ótrúlegasta fólki og þar með fólki af mörgum trúarbrögðum, kristnu fólki, múslímum, búddistum, Vottum Jehóva og fólki sem trúir á nánast hvað sem er, stokka og steina og ekki má gleyma þeim nánu félögum Bakkusi og Mammon.
Eftir að Orkuveita Reykjavíkur flutti í Árbæjarhverfið ákvað ég að kaupa mér íbúð nærri vinnunni og gerði svo fyrir nærri tólf árum síðan. Þetta var ósköp indæll stigagangur en það sem vakti athygli mína var að fyrsti íbúinn sem bauð mig velkomna í húsið var innflytjandi frá Sýrlandi kvæntur íslenskri konu. Ég veit ekkert hverrar trúar hann er og það skiptir mig engu máli, en þau hjónin og börn þeirra eru löngu flutt úr blokkinni í aðra blokk í Árbæjarhverfi.
Fljótlega eftir að ég flutti í húsið hrúguðust verkefnin að mér. Ég lenti í stjórn lóðarfélagsins sem sér um viðhald garðs og bílastæða og ég lenti í stjórn húsfélagsins. Garðurinn var í fremur slæmri umhirðu og ný stjórn hóf að kanna vandamál svæðisins. Fljótlega kom í ljós frægt vandamál í þremur stigagöngum af þrettán en það mátti sjá af því að garðurinn neðan við svalir umræddra stigaganga var þakinn sígarettustubbum. Það þurfti ekkert að fara í grafgötur með einn þeirra, næstan við eiginn stigagang.
Ein íbúð þar sem fyrri eigendur höfðu alið upp þekkta tónlistarmenn á borð við Eyþór og Bergljót Arnalds var áberandi. Einasti hávaðinn sem kvartað var yfir kom frá þeirri íbúð sem nú var í eigu Félagsbústaða. Ég þurfti ekki að bíða lengi uns ég fékk staðfestingu þess að þaðan komu stubbarnir sem íbúarnir ætluðust sennilega til að við hreinsuðum upp eftir þá. Þetta var samt ágætis fólk og viðræðugott þótt óreglan væri einhver, en aldrei fengust þau til að hætta þeim ósið að nota garðinn sem öskubakka.
Eftir einhver ár fluttu íbúarnir í burtu með stubbana sína en inn flutti kona sem mér var kunnug með börn sín á ýmsum aldri. Ástandið lagaðist um tíma, en svo náði ein dóttirin sér í kærasta sem var ekki alveg með á nótunum og aftur hófst baráttan um sígarettustubbana auk hávaða frá íbúðinni sem vafalaust hefur truflað aðra íbúa meir en mig og okkur í næsta stigagangi. Einhverju sinni sendi ég konunni skilaboð á Facebook og bað hana um að sjá til þess að gestir hennar hættu að nota garðinn sem öskubakka, en einasta svarið var að hún lokaði á mig á Facebook. Skömmu síðar flutti hún í burtu með börn og buru og hefi ég ekki heyrt af henni síðan og þykir miður.
Það kom nýr íbúi í umrædda íbúð. Múslimi! Hann og fjölskylda hans fluttu inn eins og ekkert væri sjálfsagðara, hjón með fimm börn. Ég veit ekkert um hvort þau séu múslímar, en samkvæmt því sem ég hefi heyrt eru þau flóttamenn frá Sýrlandi og ég sé aldrei konuna öðruvísi en með höfuðklút að sið Islam. Hún fer ekki út á svalir öðruvísi en með höfuðklút. Það er hennar vandamál. Þau hjón og börn þeirra eru ósköp indæl. Það heyrist aldrei hávaði frá íbúðinni lengur og aldrei sé ég lengur sígarettustubba neðan við svalirnar.
Því miður eru hjónin í næsta stigagangi fremur ómannblendin og ekki mikið fyrir að blanda geði við nágranna sína, kannski vegna fordóma íslenska samfélagsins. Ekki veit ég. Það sem ég hefi séð til þessa fólks gefur alls ekki ástæðu til að ætla að um væntanlega terrorista sé að ræða, þvert á móti. Terroristarnir eru þeir sem sýna þessum ágætu nágrönnum mínum hatur og fyrirtlitningu.
Hver getur hugsað sér að láta múslima bjarga sér frá sjávarháska?
Ég er virkur meðlimur í björgunarsveitinni Ársæli og hópstjóri sjóbjörgunarsveitar félagsins er hugsanlega múslimi, allavega ættaður frá Palestínu og sonur helsta talsmanns múslima á Íslandi. Hann er jafngóður í björgunarsveit og við öll hin ef ekki betri. Hann þekkir örugglega fordómana frá fyrstu hendi og hefur lært af þeim og nýtir reynsluna til að gera öðrum gagn, mikið gagn!
Fyrir mig skipta trúarbrögð mannsins engu máli. Hann er einstaklingur og virkur í samfélaginu og gerir okkur öllum ómetanlegt gagn. Höldum áfram að virða manneskjur án tillits til trúarbragða!
Ég ætla að halda áfram að virða mína barnatrú og trúa því að sérhver manneskja sé góð þar til hún brýtur gróflega af sér gegn samfélaginu. Hverrar trúar voru þeir sem komu Íslandi á hausinn fyrir átta árum síðan? Voru það múslimar? Eða voru þeir kristnir eða trúðu þeir bara á Mammon?
Ég ætla að byrja á smájátningu. Mér er ekkert illa við múslíma né nein önnur trúarbrögð. Ég var alin upp í kristinni trú og ég er enn háð minni barnatrú þar sem fyrirgefningin í anda Nýja testamentisins var í hávegum höfð sem og heimspeki kristinnar trúar og þetta var rækilega innprentað í mig í bæði kirkju og skóla. Mér var kennt að virða allar manneskjur og öll trúarbrögð og ég hefi reynt að fara eftir þessari gullvægu reglu þótt vissulega hafi ég borið stöku sinnum af hinum þrönga stíg kristninnar og ekki aðeins brugðist kærleikserindinu heldur og kynnst syndinni í öllu sínu veldi.
Á langri vegferð á lífsins öldum hefi ég kynnst ótrúlegasta fólki og þar með fólki af mörgum trúarbrögðum, kristnu fólki, múslímum, búddistum, Vottum Jehóva og fólki sem trúir á nánast hvað sem er, stokka og steina og ekki má gleyma þeim nánu félögum Bakkusi og Mammon.
Eftir að Orkuveita Reykjavíkur flutti í Árbæjarhverfið ákvað ég að kaupa mér íbúð nærri vinnunni og gerði svo fyrir nærri tólf árum síðan. Þetta var ósköp indæll stigagangur en það sem vakti athygli mína var að fyrsti íbúinn sem bauð mig velkomna í húsið var innflytjandi frá Sýrlandi kvæntur íslenskri konu. Ég veit ekkert hverrar trúar hann er og það skiptir mig engu máli, en þau hjónin og börn þeirra eru löngu flutt úr blokkinni í aðra blokk í Árbæjarhverfi.
Fljótlega eftir að ég flutti í húsið hrúguðust verkefnin að mér. Ég lenti í stjórn lóðarfélagsins sem sér um viðhald garðs og bílastæða og ég lenti í stjórn húsfélagsins. Garðurinn var í fremur slæmri umhirðu og ný stjórn hóf að kanna vandamál svæðisins. Fljótlega kom í ljós frægt vandamál í þremur stigagöngum af þrettán en það mátti sjá af því að garðurinn neðan við svalir umræddra stigaganga var þakinn sígarettustubbum. Það þurfti ekkert að fara í grafgötur með einn þeirra, næstan við eiginn stigagang.
Ein íbúð þar sem fyrri eigendur höfðu alið upp þekkta tónlistarmenn á borð við Eyþór og Bergljót Arnalds var áberandi. Einasti hávaðinn sem kvartað var yfir kom frá þeirri íbúð sem nú var í eigu Félagsbústaða. Ég þurfti ekki að bíða lengi uns ég fékk staðfestingu þess að þaðan komu stubbarnir sem íbúarnir ætluðust sennilega til að við hreinsuðum upp eftir þá. Þetta var samt ágætis fólk og viðræðugott þótt óreglan væri einhver, en aldrei fengust þau til að hætta þeim ósið að nota garðinn sem öskubakka.
Eftir einhver ár fluttu íbúarnir í burtu með stubbana sína en inn flutti kona sem mér var kunnug með börn sín á ýmsum aldri. Ástandið lagaðist um tíma, en svo náði ein dóttirin sér í kærasta sem var ekki alveg með á nótunum og aftur hófst baráttan um sígarettustubbana auk hávaða frá íbúðinni sem vafalaust hefur truflað aðra íbúa meir en mig og okkur í næsta stigagangi. Einhverju sinni sendi ég konunni skilaboð á Facebook og bað hana um að sjá til þess að gestir hennar hættu að nota garðinn sem öskubakka, en einasta svarið var að hún lokaði á mig á Facebook. Skömmu síðar flutti hún í burtu með börn og buru og hefi ég ekki heyrt af henni síðan og þykir miður.
Það kom nýr íbúi í umrædda íbúð. Múslimi! Hann og fjölskylda hans fluttu inn eins og ekkert væri sjálfsagðara, hjón með fimm börn. Ég veit ekkert um hvort þau séu múslímar, en samkvæmt því sem ég hefi heyrt eru þau flóttamenn frá Sýrlandi og ég sé aldrei konuna öðruvísi en með höfuðklút að sið Islam. Hún fer ekki út á svalir öðruvísi en með höfuðklút. Það er hennar vandamál. Þau hjón og börn þeirra eru ósköp indæl. Það heyrist aldrei hávaði frá íbúðinni lengur og aldrei sé ég lengur sígarettustubba neðan við svalirnar.
Því miður eru hjónin í næsta stigagangi fremur ómannblendin og ekki mikið fyrir að blanda geði við nágranna sína, kannski vegna fordóma íslenska samfélagsins. Ekki veit ég. Það sem ég hefi séð til þessa fólks gefur alls ekki ástæðu til að ætla að um væntanlega terrorista sé að ræða, þvert á móti. Terroristarnir eru þeir sem sýna þessum ágætu nágrönnum mínum hatur og fyrirtlitningu.
Hver getur hugsað sér að láta múslima bjarga sér frá sjávarháska?
Ég er virkur meðlimur í björgunarsveitinni Ársæli og hópstjóri sjóbjörgunarsveitar félagsins er hugsanlega múslimi, allavega ættaður frá Palestínu og sonur helsta talsmanns múslima á Íslandi. Hann er jafngóður í björgunarsveit og við öll hin ef ekki betri. Hann þekkir örugglega fordómana frá fyrstu hendi og hefur lært af þeim og nýtir reynsluna til að gera öðrum gagn, mikið gagn!
Fyrir mig skipta trúarbrögð mannsins engu máli. Hann er einstaklingur og virkur í samfélaginu og gerir okkur öllum ómetanlegt gagn. Höldum áfram að virða manneskjur án tillits til trúarbragða!
Ég ætla að halda áfram að virða mína barnatrú og trúa því að sérhver manneskja sé góð þar til hún brýtur gróflega af sér gegn samfélaginu. Hverrar trúar voru þeir sem komu Íslandi á hausinn fyrir átta árum síðan? Voru það múslimar? Eða voru þeir kristnir eða trúðu þeir bara á Mammon?
0 ummæli:
Skrifa ummæli