Ég lenti í útkalli á björgunarskipi á sunnudag sem væri vart til
frásagnar nema vegna þeirra aðstæðna sem boðið er upp á við leit á sjó.
Þarna er farið á sjó í leiðindaveðri í leit að horfnum bát. Björgunarskipið ýmist
veltur eins og korktappi eða lemur í ölduna (stampar) eftir því hvernig keyrt
er í ölduna. Menn (og konur) standa útkíkk og reyna að greina hvort eitthvað sé
í yfirborðinu á milli öldutoppanna og ískaldur sjórinn pusar reglulega yfir
fólkið á útkíkkinu. Það er ekki stætt á dekkinu og fólkið skorðar sig niður með
böndum til að kastast ekki á næsta bita og marblettunum fjölgar eftir því sem
líður á leitina. Auk okkar báts taka aðrir svipaðir bátar þátt í
leitinni, auk minni báta allt niður í slöngubáta og þyrlur sveima yfir í von um
að sjá eitthvað. Á slöngubátunum er ástandið enn verra en hjá okkur. Þar er enginn möguleiki á að komast í skjól
fyrr en komið er til hafnar að nýju.
Ekki eru þetta allt vanir sjómenn og ein og ein gusa kemur frá sumum sjálfboðaliðunum
sem reyna að bera sig mannalega og halda áfram að rýna út í hafið í von um að
sjá eitthvað á sjónum þótt líkurnar
fyrir því að finna eitthvað séu ekki meiri en að finna nál í heystakki. Margir verða samt þeirri stundu fegnastir
þegar komið er til hafnar og skipt um áhöfn og þeir komast frá volkinu um stund.
Við næsta útkall eru þessir sömu
sjálfboðaliðar fyrstir á staðinn og tilbúnir í nýja svaðilför, jafnvel strax
við næstu áhafnarskipti nokkrum klukkustundum síðar því að sjálfsögðu er hvíldaraðstaðan
lítil eða engin um borð í litlu björgunarskipi.
Þetta fólk sem leggur alla þessa vinnu á sig í sjálfboðavinnu á alla mína aðdáun. Það mætir aftur og aftur og gjarnan þegar
aðstæður eru sem verstar í von um að geta bjargað mannslífum og jafnvel þótt
björgunin takist verður þakklætið oft lítið, kannski sneið af flatböku eftir að
verkefninu lýkur, stundum ekkert.
Á sunnudag voru t.d. tveir piltar sem voru með í erfiðu verkefni á síðastliðnu
sumri og maður velti fyrir sér eftir þá ferð hvort þeir hefðu ekki fengið nóg
af sjómennskunni. Í gær voru þeir komnir aftur einu sinni enn eins og svo oft í
millitíðinni.
Ekki má heldur gleyma því að andinn í björgunarsveitunum er mjög góður og
fordómar ekki leyfilegir í hópnum. Þetta
eru einfaldlega sannar hetjur.
mánudagur, febrúar 03, 2014
3. febrúar 2014 - Leit á sjó
Gerast áskrifandi að:
Comment Feed (RSS)
Mér finnst björgunarsveitarfólk vera rosalega duglegt fólk.
SvaraEyðaGóð grein og við meigum ekki gleyma því hvað við erum lánsöm að eiga okkar frábæru björgunarsveitir :)
SvaraEyðaKv. Hanna
Góð grein , gott að eiga svona fólk að og þörf ámining um það að þarna er lifandi fólk á ferð til að bjarga öðrum i neyð í öllum veðrum og aðstæðum.
SvaraEyðakv. Guðrún
Mjög góð grein- lýsir aðstæðum vel. Styðjum okkar frábæra björgunarsveitafólk.
SvaraEyðaJá sko og allt í sjálfboðavinnu Þetta eru svo miklar hetjur að ég varð því fegnust þegar sett var á laggirnar BAKVARÐARSVEITIN sem ég er meðlimur í og það veitir mér svo mikla gleði að ég get vart lýst því. Þrefalt HÚRRA fyrir öllum sem að björgunarsveitunum koma.
SvaraEyðaBjörgunarsveitafólk og sjálfboðaliðar við leitir á sjó og landi á allt lof skilið.
SvaraEyðaÞetta fólk á mína virðingu.Við vorum 10 m NW af Garðskaga á leið til Hafnarfjarðar þegar tilkynning um neyðarkallið kom.Og heyrðum í talstöðinni þegar hver björgunarbáturinn af öðrum tilkynnti sig út og bað um fyrirmæli um hvert þeir skyldu halda í þessu skíta veðri sem var og þau á smábátum. Þetta gerir bara úrvalsfólk sem fórnar sínum þægindahring til að hjálpa fólki í neyð.
SvaraEyðaÞessi umræða er alltaf þörf. Þetta eru hetjur sem eru í björgunarsveitunum og mér finnst að það þurfi að gera vel við fólkið í björgunarsveitunum. Hvað t.d. með fálkaorður. Væri ekki nær að veita þessu fólki fálkaorður en fólki sem vinnur sér það eitt til frægðar að mæta í vinnuna.
SvaraEyða