21. september 2013 - Hinn frændinn frá Lokastíg 28

Pétur Þorbjörn Kristjánsson

Foreldrar mínir hófu búskap að Lokastíg 28 í Reykjavík árið 1940. Það var komið stríð úti í Evrópu. Móðir mín var þriðja í röð níu barna Þorbjörns Péturssonar vélstjóra frá Grjóta í Garðahrepp og Arndísar Benediktsdóttur húsmóður frá Vallá á Kjalarnesi og faðir minn sem hafði alist upp munaðarlaus vestur í Breiðafirði var kokkur á línuskipi með Þorbirni er hann kynntist dóttur hans er honum var boðið í heimsókn til vélstjórans á bátnum og úr því varð hjónaband hans og einnar heimasætunnar. Foreldrar mínir hófu búskap sinn í foreldrahúsum hennar og þar fæddust fyrstu þrjú eða fjögur börnin í þeirri miklu húsnæðiseklu sem ríkti í Reykjavík á styrjaldarárunum um og eftir stríð.

Pétur var annar í röð barnanna fæddur 20. mars 1942 að Lokastíg 28 í Reykjavík. Hann sýndi sig snemma í því að vera drátthagur, listhneigður og ábyrgur. Myndirnar sem hann rissaði á blað báru listfengi hans gott vitni og hann kenndi yngstu systkinum sínum að lesa löngu áður en hefðbundin skólaganga þeirra hófst og enn minnist ég þeirra stunda er hann nýkominn heim úr skólanum, hóf að hjálpa mér við lesturinn þá sjálf vafalaust nýlega laus við bleyjuna.

Bernskuheimili mitt var dæmigert fyrir heimili þar sem Bakkus konungur réð ríkjum. Heimilið var í hverfi rúmlega 100 lítilla íbúða sem kallað var Höfðaborg og því miður réði áfengið meiru um daglegt líf en æskilegt var. Iðulega var það Pétur sem tók stjórnina þegar foreldrarnir voru einhversstaðar fjarverandi og stjórnaði heimilinu. Einhvernveginn hafðist þetta allt, en samt vorum við yngstu börnin send á barnaheimili þar sem við áttum yndislega æsku.

Þar sem við ólumst upp á barnaheimilinu að Reykjahlíð í Mosfellssveit var það Pétur sem heimsótti okkur oftast, fór með okkur til Reykjavíkur þegar eitthvað var umleikis og sá til þess úr fjarlægð að okkur leið vel þrátt fyrir fjarvistir frá foreldrum og öðrum ættingjum.

Sjálfur hneigðist Pétur til mennta, en það brást þegar hvatninguna og fjarmagnið vantaði og eftir stuttan tíma á sjó að afloknu landsprófi hóf hann störf við teppalagnir hjá Teppi hf. Síðar varð hann verslunarstjóri hjá verslun fyrirtækisins við Austurstræti í Reykjavík en um 1970 hóf hann störf sem verktaki við teppalagnir hjá Álafossi hf þar sem hann starfaði næstu áratugina á meðan teppalagnir voru enn í tísku á Íslandi.

Tvítugur stofnaði Pétur heimili ásamt unnustu sinni sem síðar varð eiginkona hans, Lailu Schetne og Guðrún, fyrsta barn þeirra fæddist tveimur dögum fyrir tvítugsafmæli Péturs. Heimili Péturs og Lailu var áfram afdrep okkar eftir að við komum aftur til Reykjavíkur og langt fram á fullorðinsaldur. Okkar stoð og stytta í lífinu var ekki hjá foreldrunum heldur hjá Pétri og Lailu þó svo að foreldrarnir okkar hafi séð að sér og náð sáttum við lífið og okkur.

Pétur og Laila keyptu sína fyrstu íbúð að Gnoðavogi 40 en síðar fluttu þau að Borgarholtsbraut 66 í Kópavogi þar sem þau bjuggu eftir það og ólu upp þrjú börn sín, Guðrúnu, Þorbjörn og Hörpu. Hann var vinamargur og hann var með bíladellu, átti flottustu bílana í bænum, Chevrolet 1955, Mercury 1956 og Ford Fairlaine 1959 og þá má ekki gleyma Thunderbird 1968 sem hann keypti eftir tjón og gerði upp, en gaf síðar Þorbirni syni sínum. Hann var græjukarl, átti flottustu hljómtækin og síðar sjónvörpin og hefði vafalaust orðið tölvuiséní ef hann hefði fengið hvatningu til slíks.

Síðustu árin voru erfið. Vinnan við teppalagnir hafði eyðilagt hnén og hann dundaði sér um nokkurra ára skeið við útleigu á myndböndum til skipa, en vann síðustu árin sem næturvaktmaður. Skömmu eftir sjötugsafmælið vorið 2012 fékk Pétur heilablóðfall og náði sér aldrei að fullu eftir það. Hann fékk aftur heilablóðfall á afmælisdegi sonar míns 17. september 2013 og lést þá um kvöldið.

Pétur er sá fjölskyldu minnar sem ég á mest að þakka í gegnum lífið. Hann var kletturinn í hafinu og jafnframt sá sem ávallt var hægt að treysta á. Það  var ekki foreldrum mínum að þakka að ég er sú manneskja sem ég tel mig vera, heldur Pétri bróður. Jafnvel þegar ég gekk í gegnum mestu erfiðleika lífs míns stóð hann mér við hlið og studdi mig af alefli.


Á skömmum tíma hafa tveir af nánustu ættingjunum sem hafa reynst mér best fallið frá.  Eyjólfur móðurbróðir minn féll í sumar og nú Pétur bróðir minn. Minningin um þessa tvo verður mér kær kveðja allt til æviloka.