26. desember 2014 - Um sögnina að éta

Ég tjáði mig á Facebook um að ungur myndarlegur maður og konan hans hefði gefið mér að éta á jóladag.  Þegar urðu miklar vangaveltur yfir sögninni „að éta“. Á þessu átti ég von því ég er ekki vön að tala um að fólk éti og finnst jafnvel óþægilegt að tala um að kettirnir mínir éti þótt mér hafi verið kennt í barnaskóla að menn borða en dýr éta.

Ástæður þessa orðalags míns á Facebook eiga sér stað í nærri hálfrar aldar skólaminningu frá þeim tíma er ég settist í landsprófsbekk í þeim fræga gagnfræðaskóla Gaggó Vest, þ.e. Gagnfræðaskóla Vesturbæjar sem þá var við Vonarstræti í Reykjavík.  Ekki veit ég hvort ákvörðun mín um að fara í landspróf hafi verið mjög ígrunduð, en allavega var ljóst að ég mætti mótlæti frá fyrsta degi. Reyndar var það ekki frá nemendum sem urðu margir ágætir kunningjar mínir á þessum tíma þótt flestir séu mér gleymdir í dag, fremur frá skólayfirvöldum og kannski var ég verst sjálfri mér.

Það byrjaði strax fyrsta skóladaginn. Við sátum og biðum eftir kennaranum og Björn Þorsteinsson sagnfræðingur geystist inn í kennslustofuna með sitt glæsilega, eldrauða og þrútna nef. Það varð skellihlátur í bekknum en fæst okkar höfðum séð manninn áður og ekki gert okkur í hugarlund hvernig hann leit út. Ég reyndi að hemja mig þar sem ég sat framarlega í skólastofunni en missti samt út úr mér eitthvert fliss, enda leit nef mannsins út eins og gervinef. Þrátt fyrir þetta var ég ein send til skólastjórans fyrir að gera grín að kennaranum. Ég var ekki sátt við þetta því ég hafði þó reynt að halda aftur af mér, öfugt við marga aðra nemendur. Skólastjórinn var Óskar Magnússon frá Tungunesi í Svínavatnshreppi,  nokkuð strangur sem gætti þess að halda nemendunum í hæfilegri fjarlægð og fékk ég þarna lexíu um hvernig ég ætti ekki að hegða mér í siðaðra manna samfélagi eða bjó ég kannski í vitlausu hverfi?  Höfðaborgin var enginn draumastaður fyrir verðandi menntafólk.  Ég kynntist Birni Þorsteinssyni aðeins síðar í sambandi við Samtök herstöðvaandstæðinga og urðu það hin ágætustu kynni.

Það liðu ekki margir dagar uns ég lenti aftur hjá skólastjóra. Náttúrufræðikennarinn hélt heilmikla tölu um hvernig menn éta hitt og þetta. Orð náttúrufræðikennarans voru í hrópandi ósamræmi við það sem mér hafði verið kennt í barnaskóla að Brúarlandi og ég missti úr mér að mér hefði verið kennt að menn borða en dýr éta. Ég var umsvifalaust send til skólastjóra þar sem mér var gerð grein fyrir því að kennarinn hefur ávallt rétt fyrir sér. Þá kom fyrir eitt atvik í enskutíma þar sem enskukennarinn lét mig lesa upphátt úr kennslubókinni texta um dálæti mitt á kjólum. Ég var ekki alveg reiðubúin að tjá mig neitt um slíkt, var í harðri varnarbaráttu við sjálfa mig og tilfinningar mínar og byrjaði að roðna og svitna um leið og ég byrjaði að stauta mig fram úr textanum um það hvað mér þætti gaman að vera í fallegum kjólum. Að lokum gafst ég upp, neitaði að lesa lengra og var umsvifalaust send til skólastjóra sem veitti mér ærlegt tiltal.

Ég viðurkenni alveg að ég var ekki alltaf saklaus af prettunum.  Jóhann Briem listmálari kenndi okkur myndlist. Þetta voru tveir samliggjandi tímar í viku sem hófust að þessu sinni með því að hann teiknaði skemmtilega mynd af ínúíta fyrir framan snjóhús og við hlið ínúítans teiknaði hann lítinn hund, allt mjög fallegt eins og honum einum var lagið. Í frímínútunum á milli tímanna notaði ég tækifærið, þurrkaði út hundinn og teiknaði leikfangabíl í staðinn og band frá honum upp í hendi ínúítans. Það kostaði ferð til skólastjóra.

Þegar kom að miðsvetrarprófum var ég löngu búin að fá nóg af skólasetunni, kennurum og skólastjóra og langaði mest til að koma mér í burtu, sem allra lengst frá þessum skóla. Þetta kom ágætlega fram í einkunnum á prófunum sem báru það með sér að ekki hefði mikið verið lesið fyrir prófin. Ég mætti þó í skólann eftir nýár ákveðin í að standa mig betur.

Fáeinum dögum eftir að skólinn hófst að nýju eftir jólafríið vorum við að þvælast fyrir utan skólann í frímínútum þegar Volkswagen bifreið af þeirri gerð sem var með eitthvað sem líktist handföngum upp úr stuðurum bílsins kom akandi Vonarstrætið og upp á gangstéttina við Iðnó, en bílstjórinn fór inn í leikhúsið. Gullið tækifæri til að gera at í bílstjóranum blasti við og nokkrir stórir og stæðilegir strákar í fjórða bekk drösluðu bílnum til svo að framendinn nam við húsið en afturendi bílsins við steinkant fyrir aftan hann. Sjálf horfði ég á aðfarirnar án þess að aðhafast neitt í málinu, en þótti þetta spaugilegt. Bíllinn stóð þarna frameftir degi, enda ekki á eins manns færi að færa hann í burtu, en hann var farinn morguninn eftir þegar ég mætti í skólann. Eigandi bílsins hafði að auki kvartað yfir þessu til skólastjórans og sá vissi alveg hver væri sökudólgurinn. Það var því ekki liðið langt á morguninn er ég var kölluð til skólastjóra og mér hótað öllu illu fyrir skemmdarverkin.

Það er mér enn ráðgáta hvernig skólastjórinn gat fundið það út ég ætti sök á þessu atviki, jafnlítil og pervisin og ég hafði ávallt verið, hvað þá að ég gæti alein flutt heilan bíl þversum nærri tvo metra. Ég gafst upp og það leið ekki á löngu uns ég var komin út á togara.