Það eru nokkrir áratugir síðan
ég þurfti eitt sinn að vaka í rúma þrjá sólarhringa við viðgerðarvinnu til sjós
og fá síðan að sofa í sex tíma áður en ég mætti aftur á vakt. Ég játa hér og nú
að vinnubrögðin á þriðja sólarhring voru ekki til fyrirmyndar og vafalaust
hefðum við getað unnið verkið á broti þess tíma sem það tók ef við hefðum verið
óþreytt, en það var ekki kostur á slíku. Við þurftum að ljúka verkinu svo hægt
væri að halda áfram og of langt í land í næsta viðgerðarteymi.
Þessi hræðilega vinnutörn kemur gjarnan upp í huga mér er ég fylgist með hjólreiðakeppninni WOWCyclothone 2016. Á þriðjudag hófst keppnin með því að keppendur í hópi einstaklinga lögðu af stað frá Reykjavík, ákveðnir í að hjóla í einum spretti umhverfis landið, klukkutíma síðar hópur sem kallaður er Hjólakraftur, fólk sem hefur átt erfitt uppdráttar í lífinu, en síðan daginn eftir, stóru sveitirnar þar sem menn skiptast á um hjóla og hvíla sig.
Allir þessir hópar eiga aðdáun mína skilið því hver einasti hjólreiðamaður sem tekur þátt í þessari keppni er að sýna þrek sem flestum Íslendingum var fjarlægt fyrir aðeins fáeinum árum þótt vissulega játi ég að aðdáun mín er fyrst og fremst til þeirra sem taka þátt í flokki einstaklinga. Þau lögðu sjö af stað frá Reykjavík í þeim flokki, einn datt út fyrstu nóttina og annar keppandi var búinn að fá nóg þegar komið var að Mývatni. Ég hefði ekki einu sinni enst upp í Hvalfjörð.
Þegar þessi orð eru rituð er fremsti keppandinn í flokki einstaklinga á Mýrdalssandi og nálgast Vík í Mýrdal. Að auki er annar einstaklingur litlu austar sem og Hjólakraftur, en stóru keppnishóparnir nálgast þá engu að síður enda hafa þeir möguleika á að hvíla sig á milli þess sem þeir hjóla, öfugt við fólkið í einstaklingsflokki.
Það fer ekkert á milli mála að sá einstaklingur sem einnig keppir í einstaklingsflokki er í uppáhaldi hjá mér. Sá heitir Eiríkur Ingi Jóhannsson og er þegar þessi orð eru rituð búinn að hjóla um landið í yfir 55 klukkustundir, er enn langfremstur en á samt eftir rúmlega tvö hundruð kílómetra til Reykjavíkur.
Öfugt við viðgerðarvinnuna mína fyrir nærri 40 árum er Eiríkur búinn að vera á fullum dampi á þriðja sólarhring. Það er miklu meira en venjuleg manneskja ræður við. Sömu sögu er að segja um manninn sem er í öðru sæti, mann að nafni Omar di Felice, hugsanlega frá Ítalíu þótt ég þekki ekki uppruna hans né neitt um manninn.
Það breytir ekki því að þessir tveir eru yfirburðamenn, reyndar eins og aðrir sem tóku þátt í keppninni í einstaklingsflokki. Eiríkur hefur vissulega sannað það áður eftir að hafa lent í erfiðu sjóslysi en með hjólreiðunum sýnir hann betur en allt annað hve mikið ofurmenni hann er.
Gangi þeim allt í haginn og vonandi ná þeir því að sofna eðlilega þegar takmarkinu verður náð.
Þvílíkar hetjur!
Þessi hræðilega vinnutörn kemur gjarnan upp í huga mér er ég fylgist með hjólreiðakeppninni WOWCyclothone 2016. Á þriðjudag hófst keppnin með því að keppendur í hópi einstaklinga lögðu af stað frá Reykjavík, ákveðnir í að hjóla í einum spretti umhverfis landið, klukkutíma síðar hópur sem kallaður er Hjólakraftur, fólk sem hefur átt erfitt uppdráttar í lífinu, en síðan daginn eftir, stóru sveitirnar þar sem menn skiptast á um hjóla og hvíla sig.
Allir þessir hópar eiga aðdáun mína skilið því hver einasti hjólreiðamaður sem tekur þátt í þessari keppni er að sýna þrek sem flestum Íslendingum var fjarlægt fyrir aðeins fáeinum árum þótt vissulega játi ég að aðdáun mín er fyrst og fremst til þeirra sem taka þátt í flokki einstaklinga. Þau lögðu sjö af stað frá Reykjavík í þeim flokki, einn datt út fyrstu nóttina og annar keppandi var búinn að fá nóg þegar komið var að Mývatni. Ég hefði ekki einu sinni enst upp í Hvalfjörð.
Þegar þessi orð eru rituð er fremsti keppandinn í flokki einstaklinga á Mýrdalssandi og nálgast Vík í Mýrdal. Að auki er annar einstaklingur litlu austar sem og Hjólakraftur, en stóru keppnishóparnir nálgast þá engu að síður enda hafa þeir möguleika á að hvíla sig á milli þess sem þeir hjóla, öfugt við fólkið í einstaklingsflokki.
Það fer ekkert á milli mála að sá einstaklingur sem einnig keppir í einstaklingsflokki er í uppáhaldi hjá mér. Sá heitir Eiríkur Ingi Jóhannsson og er þegar þessi orð eru rituð búinn að hjóla um landið í yfir 55 klukkustundir, er enn langfremstur en á samt eftir rúmlega tvö hundruð kílómetra til Reykjavíkur.
Öfugt við viðgerðarvinnuna mína fyrir nærri 40 árum er Eiríkur búinn að vera á fullum dampi á þriðja sólarhring. Það er miklu meira en venjuleg manneskja ræður við. Sömu sögu er að segja um manninn sem er í öðru sæti, mann að nafni Omar di Felice, hugsanlega frá Ítalíu þótt ég þekki ekki uppruna hans né neitt um manninn.
Það breytir ekki því að þessir tveir eru yfirburðamenn, reyndar eins og aðrir sem tóku þátt í keppninni í einstaklingsflokki. Eiríkur hefur vissulega sannað það áður eftir að hafa lent í erfiðu sjóslysi en með hjólreiðunum sýnir hann betur en allt annað hve mikið ofurmenni hann er.
Gangi þeim allt í haginn og vonandi ná þeir því að sofna eðlilega þegar takmarkinu verður náð.
Þvílíkar hetjur!
0 ummæli:
Skrifa ummæli